بریده‌هایی از کتاب مثل حالای ما

حمام، اعترافگاه من است. می‌توانم آنجا اشک بریزم و کسی مرا نخواهد دید.

عشق واقعی همیشه در قالب مکاشفه ظاهر می‌شود و ما همیشه با حیرت به آن نزدیک می‌شویم. گویی قبلاً چنین عشقی در قلب هیچ انسانی روی کرهٔ زمین به وجود نیامده است؛ چون پایه و اساس قدرتش این است که همه‌چیز را جدید و تازه می‌کند.

بین زندان و تمام موقعیت‌های دیگری که انسان در آن احساس درماندگی می‌کند، (موقعیت‌هایی مثل دوران بیماری و پیری)، ارتباطی مشترک وجود دارد و آن، نه‌تنها درماندگی قهرمانانهٔ افراد گرفتار است؛ بلکه تأثیری است که اختیار تام بر پرستارها، نگهبان‌ها یا غیره می‌گذارد.

موسیقی برای من، به‌منزلهٔ داروی مخدر است. آن را نمی‌شنوم. با آن فقط به سیروسفری بی‌هدف و طولانی می‌روم و خیال‌پردازی می‌کنم. این روزها، موسیقی برایم دری به رهایی است.

بعد از نابودی همه‌چیز، آیا خشونت همچنان باقی خواهد ماند؟

صبح‌های زود سخت‌ترین لحظات است. دیدن طلوع خورشید برایم دشوار است. دیدن فروافتادن و برگ‌ریزان برگ‌های طلایی برایم دشوار است. دانستن اینکه باید روزی سخت و طولانی را از سر بگذرانم، برایم دشوار است.

فقط آدم‌های بی‌گناه هستن که توی جهنم زندگی می‌کنن نه آدم‌های گناهکار

نمی‌کنم. چیزی در اعماق وجودم قفل شده که اشک‌هایم را خشکانده است. گاهی وقت‌ها این قفل‌شدن حس یک گردباد را دارد و من در حال خفه‌شدن هستم.

موسیقی متعالی چیزی است که آرزویش را دارم و خواستنش، قلبم را به درد می‌آورد.

چشمان خودم دیدم که در اینجا به جذامی‌های نجیبی تبدیل می‌شویم. به افرادی غیرقابل‌لمس که اقوام و خویشان از آن‌ها فراری‌اند؛ چون تحمل دیدن بلایی را که سرشان آورده‌اند، ندارند.

هرچیز که حاکی از بیتفاوتی نباشد، خطرناک است.