بریده‌هایی از کتاب باران تابستان

من برای تمام کارهایی که با همین دست‌هایم انجام شده ارزش قائلم، و همین‌طور برای رنجی که متحمّل شده‌ام. ـ و اینک، فهمیده‌ام که همه چیز باطل است... باطل اباطیل... از پی باد دویدن.

‫سکوت. ژَن و ارنستو خاموش می‌مانند. خانه یکپارچه سکوت است. شب است، شب مهتابی. تابستان است، و شبی از شب‌های اوایل تابستان. ‫ژَن: وقتی که بروی، ارنستو، اگر من همراهت نیایم، معنیش این است که ترجیح می‌دهم بمیری. ‫ارنستو: از هم که جدا باشیم، فرقی با مرده‌ها نداریم، مرده‌ایم.

حرف بزنم، نصیحتش کنم، به منطقِ ساده‌ای برسیم. گفتگو کلید حل مشکلات است. حرف زدن راهگشای هر مشکلی است، بده‌بستان کردن.

من برای تمام کارهایی که با همین دست‌هایم انجام شده ارزش قائلم، و همین‌طور برای رنجی که متحمّل شده‌ام. ‫ـ و اینک، فهمیده‌ام که همه چیز باطل است.

‫معنی مرگ، از نظر بچه‌ها، این بوده که دیگر هیچ‌وقت پدر و مادر را نبینند. ترس از مردن برای آنها در از دست دادن پدر و مادر خلاصه می‌شده.

زخم بر دل نشسته را گویی با حضور خاطره حفظ می‌کرد، تا دم مرگ. آن زخم را از آن پس همیشه با خود داشت