بریده‌هایی از کتاب سیره تربیتی پیامبران؛ حضرت ادریس (ع)

جز به دستگیری پروردگار، به او نتوان رسید و از او جز به او پناهنده نتوان شد.

خوشا بنده‌ای که به خداوند ایمان آورد و همهٔ رسولان و کتاب‌های آسمانی را تصدیق کند، در محضر طاعتش، به عمل بایستد و از نافرمانی و معصیتش کناره بگیرد، و بیچاره و نگون‌بخت آن‌که نعمت‌های ظاهر و باطن پروردگار خود را انکار و دربرابر آنها ناسپاسی کند و با دوستان خدا، تندی و دشمنی ورزد و دشمنانش را پشتیبانی کند.

ظاهر پدیده‌های حاضر نزدت، تو را به‌سوی باطن آنچه از تو غایب و مخفی‌اند، راهنمایی می‌کنند؛ همان‌طور که وقتی کسی به نقاشی روی دیوار نگاه می‌کند، به وجود نقاش پی می‌برد یا از حرکت دست نویسنده آشکار می‌شود که معنایی در ذهن دارد. پس در همهٔ وجودهای عقلی و حسی، از تصور و تمثّل استفاده کن.

از فلک زیر آورد ابلیس را وز زمین بالا برد ادریس را

«محبت» معناست و هیچ صورتی ندارد؛ اما با دادن صورت به آن، در جریان زندگی رخ می‌نماید و محسوس‌تر و ملموس‌تر شده، قابل‌دیدن می‌شود. این کارِ هنر است؛ ازاین‌رو هنر، رسالت عظیمی برعهده دارد.

آیت‌الله بهجت‌رحمه‌الله بارها می‌فرمود: «محرومیت‌های ما، چوب عدم باورهای ماست. این محرومیت‌ها اختیاری است؛ چون باور نداریم»

جریان ادریس‌علیه‌السلام نشان می‌دهد که هرچه احکام بدن کنترل شود تا بر احکام روحی غلبه نیابد، نظام روحی آشکارتر می‌شود و هر گامی در این راه، حرکت در مسیر غلبهٔ روح بر بدن است. اگر به ما فرموده‌اند که ابتدا از پرخوری، پرگویی، خنده و خواب زیاد بپرهیزیم، همهٔ اینها در راستای رفع سلطهٔ بدن بر روح است و چنانچه در گام بعدی، انسان را به کاستن از کارهای متعارف نیز امر فرموده‌اند (مثلاً اگر بیست لقمه غذا می‌خورد، یک لقمه کم کند و اگر هشت ساعت می‌خوابد، آن را به هفت ساعت و نیم کاهش دهد)، گامی به‌سمت غلبهٔ روح بر بدن پیش می‌رود؛ زیرا نخوردن اختیاریِ لقمه‌ای غذا یا کم کردن اختیاریِ مقداری از خواب، قدرت ارادهٔ انسان را که از احکام روح است، قوی می‌کند.

نگاه کن که وقتی نوزادی متولد می‌شود و پا به دنیای غم و اندوه می‌گذارد، اطرافیان با شادی و نشاط از او استقبال می‌کنند و هنگامی که کسی از این دنیای بلا و رنج رحلت می‌کند و به‌سوی جایگاه سُرور و رستگاری می‌رود، اطرافیان با گریه و جزع و فزع او را بدرقه می‌کنند. همین مقدار برای شناخت ستم و مخالفت انسان‌ها با حق و عدل کافی است.

«دین، حرکت از خیال است؛ ولیکن هنر، حرکت در خیال است