بریده‌هایی از کتاب پل ها

"تو زنی. ذهنت رو درگیر دوگانه‌هایی که مردها می‌سازن نکن."

به نتوانستن عادت کرده بودم و این هم نتوانستنی تازه بود.

"بد است با جمع بیایی و تنها برگردی."

گاهی باید آدم‌ها را تنها بگذاری، ولی نه آن‌قدر که بازی از دستت دربرود.

ولی دلِ داوود دیگر شنیدنِ آوازِ هیچ زنی را نمی‌خواست.

کاش می‌شد روی غم‌های قدیمی، چیزهای شادِ تازه ضبط کرد. این جمله را بارها به همه گفته بود. کاش حافظه نوارِ کاست بود.