بریده‌هایی از کتاب در باب طبیعت انسان

بسیار ضروری است که انسان از همان ابتدای زندگی آگاه شود که دارد در بالماسکه به سر می‌برد. زیرا در غیر این صورت بسیاری چیزها وجود خواهد داشت که وی قادر به درک و تحملشان نخواهد بود، و حتی کاملاً از آن‌ها به حیرت می‌افتد، و عذابی می‌کشد آن که قلبش از گل بهتری سرشته است.

آدمیان شتاب‌زده عاشق می‌شوند، ولی سر فرصت کینه می‌ورزند.

هیچ حیوانی دیگر حیوانات را صرفاً به هدف عذاب دادن شکنجه نمی‌کند، ولی انسان می‌کند، و همین است که وجه شیطانی شخصیت او را که خیلی بدتر از وجه صرفاً حیوانی اوست تشکیل می‌دهد.

برای موجودی چون انسان که اراده‌اش معصیت‌آمیز است و عقلش محدود و جسمش بس ضعیف و استهلاک‌پذیر، مفهوم کرامت فقط به معنایی کنایی قابل استفاده است. چه افتخاری است انسان را، که بستن نطفه‌اش معصیت است و تولدش مجازات، و زندگی‌اش رنج و مرگش ضرورت!

مسئلهٔ حق حاکمیت مردم نهایتاً مشابه این مسئله است که آیا کسی می‌تواند بر خلاف ارادهٔ مردم حقی اصیل برای حاکمیت بر آن‌ها داشته باشد. من متوجه نمی‌شوم که چطور می‌توان به‌نحو معقولی به این گزاره باور داشت. باید تصدیق کرد که قدرت از آن مردم است؛ اما این قدرتی است که همواره صغیر است. این قدرت باید محافظان دائمی داشته باشد، و هرگز نمی‌تواند بدون ایجاد خطراتی که هیچ‌کس نمی‌تواند عاقبت‌شان را پیش‌بینی کند حقوق خود را اعمال کند؛ به‌ویژه این‌که همچون همهٔ صغیرها، بسیار مستعد این است که آلت دست شیادان توطئه‌گری شود که در قالب آنچه عوام‌فریب نامیده می‌شود ظاهر می‌شوند.

حتی بهترین و شریف‌ترین شخصیت نیز گاهی ما را با بروز نشانه‌های پراکنده‌ای از رذالت شگفت‌زده می‌کند؛ و گویی می‌خواسته خویشاوندی‌اش با نوع بشر را تأیید کند، نوعی که می‌توان در آن مقداری خباثت ــ و حتی بی‌رحمی ــ نیز یافت. زیرا دقیقاً به‌واسطهٔ همین شرارت در او، و این اصل بد، بوده که او ضرورتاً یک انسان شده است. و به همین سبب جهان به‌طور کلی آن چیزی است که آینهٔ شفاف من از آن نشان داده است. اما علی‌رغم همهٔ این مطالب، تفاوت میان یک انسان و انسان دیگر بی‌نهایت زیاد است، و بسیاری افراد با دیدن شخصی دیگر به آن صورتی که واقعاً هست به وحشت می‌افتند