بریده‌هایی از کتاب گفت و گوهای سرنوشت ساز

«خدایا، به من کمک کن تا کسانی را که گناهان‌شان با من فرق دارد، ببخشایم».

گاهی اوقات که عصبانیت‌مان بیشتر می‌شود، خواسته‌مان از تلاش برای پیروزی به تلاش برای آسیب زدن به شخص مقابل تغییر پیدا می‌کند.

وقتی فضای گفت‌وگو امن نیست، کور می‌شوید و دیگر چیزی نمی‌بینید. اگر به دقت مراقب نقض امنیت باشید، نه تنها می‌توانید در خطر بودن تبادل نظر را ببینید، بلکه می‌توانید دوباره از عقل‌تان کمک بگیرید.

پدرسوخته‌های زیادی را می‌شناسم؛ ولی تا به حال پدرسوخته‌ای را ندیدم که به پدرسوختگی خودش واقف باشد. خودشناسی زیاد رایج نیست.

کافی است ده دقیقه در مهدکودک بنشینیم، می‌فهمیم اگر بخواهیم توجه معلم را جلب کنیم، باید پاسخ درست را به زبان بیاوریم. بدین معنا که در جواب درست دادن، لازم است دانش‌آموزان هم‌کلاسی خود را شکست دهیم. این میل به پیروزی، قبل از اینکه آن‌قدر بزرگ شویم که بدانیم چه خبر است، در تار و پود وجودی ما نهادینه شده است. متأسفانه، همین‌طور که سن‌مان بالاتر می‌رود، بیشترمان متوجه نمی‌شویم این میل‌مان به پیروزی همواره ما را از تبادل نظر سالم دور می‌کند

زمانی که تحت فشار یا انتقادهای قوی قرار می‌گیریم، اغلب دیگر به اضافه کردن معنا به مخزن معانی فکر نمی‌کنیم و به دنبال راهی برای پیروزی، مجازات یا حفظ صلح می‌گردیم.

هست. لازمهٔ تبادل نظر جریان آزاد معنادار است، ختم کلام. و هیچ‌چیز به اندازهٔ ترس این جریان معنادار را از بین نمی‌برد. وقتی می‌ترسید افراد از ایده‌هایتان حمایت نکنند، شروع به پافشاری بیش از حد می‌کنید. وقتی می‌ترسید به طریقی اذیت شوید، کنار می‌کشید و مخفی می‌شوید. هردوی این واکنش‌ها، یعنی جنگیدن و فرار کردن، درست با یک احساس برانگیخته می‌شوند: ترس. از طرف دیگر، اگر گفت‌وگو به اندازهٔ کافی امن باشد، می‌توانید تقریباً دربارهٔ همه چیز حرف بزنید و افراد هم به شما گوش می‌دهند. اگر از مسخره شدن و اینکه زیر آماج حملات قرار بگیرید ترسی نداشته باشید، می‌توانید تقریباً هر چیزی را گوش دهید و حالت تدافعی به خود نگیرید.

بفهمید کجایید و به کجا می‌روید. دو دلیل بسیار خوب برای پرسیدن این سؤالات وجود دارند. یک اینکه، پاسخ به این سؤال که خواستهٔ واقعی‌ام چیست، به ما کمک می‌کند ستارهٔ قطبی خود را بیابیم. به‌رغم اینکه تحت تأثیر ۱) افرادی که سر جنگ دارند، ۲) هزاران سالی که غلیان احساسات در ژن‌های ما نهادینه شده و ۳) عادت دیرینه و باطنی ما به تلاش برای پیروزی، وسوسه می‌شویم در مسیر اشتباه گام برداریم، این ستارهٔ قطبی می‌تواند ما را به هدف اصلی‌مان بازگرداند.

برای مثال، کارمندان با عملکرد عالی می‌دانند چطور بدون اینکه شغل‌شان را به باد بدهند، با رئیس‌شان مخالفت کنند. همهٔ ما افرادی را دیده‌ایم که با گفت‌وگویی بیهوده دربارهٔ مسائل دشوار، به حرفه‌شان آسیب زده‌اند. شاید خودتان هم این کار را کرده باشید. وقتی از الگوی طولانی و ناسالم رفتارها خسته شُدید، در نهایت حرف دل‌تان را می‌زنید؛ ولی کمی بیش از اندازه تند

برای برگشت به سمت انگیزه‌هایی که امکان تبادل نظر را فراهم می‌کنند، باید از آن تعامل کمی فاصله بگیرید و مثل شخصی غریبه به خود نگاهی بیندازید. از خود بپرسید: «دارم چی کار می‌کنم؟ اگه یکی دربارهٔ انگیزه‌های پنهانیم بخواد حدس بزنه، چه فکری می‌کنه؟». همین‌طور که برای تشخیص انگیزه‌تان صادقانه تلاش می‌کنید، شاید به این نتیجه برسید که: «بذار ببینم. زیادی دارم روی موضعم پافشاری می‌کنم و بحث رو بیشتر از چیزی که واقعاً باور دارم بزرگش کردم و هر کاری می‌کنم تا برنده بشم. هدفم از انتخاب مقصدی برای تعطیلات، به تلاش برای به کرسی نشاندن حرفم تغییر پیدا کرده».