بریده‌هایی از کتاب کلکسیونر چشم

هرچه بزرگتر می‌شویم، بیشتر قول‌هایی می‌دهیم که نمی‌توانیم به آن عمل کنیم.

در شکست رابطه‌ی میان دونفر همیشه آن که مقصر است باید بهای سنگین‌تری بپردازد

من نمی‌خواهم براساس نظریه‌ی داروین او را با دست خالی به مبارزه برای بقا بفرستم. طوری که هر روز تو حیاط مدرسه برای به دست آوردن چیزهایی که ندارد بخواهد با بقیه بجنگد.

فقط لحظات کمی در زندگی ما آدم‌ها وجود دارد که در آن از صمیم قلب احساس کامیابی می‌کنیم. تنها و فقط برای یک لحظه‌ی معین که در آن نه‌تنها گذشته و آینده‌ای نیست بلکه فقط حالا و لحظه‌ی اکنون وجود دارد.

فقط لحظات کمی در زندگی ما آدم‌ها وجود دارد که در آن از صمیم قلب احساس کامیابی می‌کنیم.

زمانی‌که با «نیکی» آشنا شدم، عاشق این خصلت‌هاش بودم و از این اخلاق و رفتارش لذت می‌بردم: وقتی از روی خطوط دستم آینده‌ام را پیشگیری می‌کرد یا وقتی می‌گفت تو در زندگی قبلی‌ات یک برده‌ی یونانی بودی. اما با گذشت زمان این خصلت‌ها تبدیل به عادت شدند و دیگر نه‌تنها خوشایند نبودند بلکه غیرقابل تحمل هم بودند. او جوری رفتار کرد که اول از نظر روحی و سپس جسمی من را از خودش جدا کرد.

این واقعاً بد است که در جهان‌بینی عجیب‌وغریب نیکی ذره‌ی کوچکی از واقعیت وجود دارد.