بریده‌هایی از کتاب روزهای ترانه و اندوه

به من بگو بی‌وفا حالا یارِ که هستی؟

یه روز یه خونه‌ای بود که تابستونا روی پشتِ‌بومش ولو می‌شد خورشید درختِ انجیرِ پیری که تو باغ بود همهٔ کودکی‌های منو می‌دید

همه‌کَسم تو، هر هوسم تو، هم‌نفسم تو بال‌وپَرم تو، همسفرم تو، بیش‌وبَسم تو

نازِ او یک‌سو، غمم یک‌سو کرده ما را عاشقی جادو هر که را بینم بپرسم کو؟ کو؟

کو یارم؟ یارم کو؟ نازنین نگارم کو؟ بُرده او قرارم کو؟ کو؟

وقتی چلچله‌ها میرن به سفرهای دورادور از تو می‌گویم، چو هریک می‌کنند از بامم عبور عبور، عبور....

اگه یه روزی نومِ تو تو گوشِ من صدا کنه دوباره باز غمت بیاد که منو مبتلا کنه به دل می‌گم کاریش نباشه بذاره دردِ تو دوا شه بره توی تمومِ جونم که باز برات آواز بخونم که باز برات آواز بخونم