بریده‌هایی از کتاب تمرکز از دست رفته

به این فکر کردم که شاید شعار دوران کنونی ما باید این باشد: «سعی کردم زندگی کنم، اما حواسم پرت شد.»

می‌توانیم راجع به چنین موضوعی به این صورت فکر کنیم که انگار ما در حال حاضر در حال نوشیدن آب از یک شیلنگ آتش‌نشانی هستیم؛ اطلاعات زیادی به سمت ما می‌آیند. ما غرق در اطلاعات هستیم

«آنچه ما قربانی‌اش می‌کنیم، به عمق رفتن در همه ابعاد است. به عمق رفتن نیاز به زمان دارد. عمق نیاز به تأمل دارد. اگر مجبورید همه‌چیز را دنبال کنید و هرلحظه ایمیل بفرستید، زمانی برای به عمق رفتن وجود نخواهد داشت. به عمق رفتن در روابط نیز زمان‌بر است. انرژی می‌گیرد. نیاز به بازه‌های زمانی طولانی دارد و تعهد و توجه می‌خواهد، درست است؟ عمیق شدن در همه‌چیز، توأم با رنج است؛ اما این روند یعنی غرق شدن در اطلاعات فزاینده، ما را هرچه بیشتر سطحی می‌کند

بنابراین شواهد نشان می‌دهد که اگر زمان خود را صرف جابجایی زیاد بین کارهای مختلف کنید، کندتر خواهید بود، اشتباهات بیشتری مرتکب خواهید شد، خلاقیت کمتری خواهید داشت و کارهایی که انجام می‌دهید را کمتر به یاد می‌آورید.

برخلاف نسل‌های قبلی، عمدتاً برای حل بزرگ‌ترین چالش‌های زندگی‌مان به پا نمی‌خیزیم. چرا؟ من گمان می‌کنم بخشی از علت این است که وقتی توانایی توجه کردن از بین می‌رود، توانایی حل مسأله نیز از بین می‌رود. حل مسائل بزرگ مستلزم این است که طیف وسیعی از افراد به‌صورت مدام و در طول سالیان متمادی روی آن‌ها تمرکز کنند. برقراری دموکراسی مستلزم این است که انسان‌های زیادی بتوانند به‌صورت طولانی‌مدت توجه خود را در راستای شناسایی مشکلات واقعی، ارائه راه‌حل‌ها و مطالبه برای پاسخگو کردن رهبران صرف کنند. اگر توانایی توجه کردن را از دست بدهیم، توانایی‌مان را برای داشتن یک جامعه کارآمد از دست خواهیم داد.

اگر روی چیزی تمرکز کنید و تمرکزتان به هر دلیلی به‌هم بریزد، به‌طور میانگین بیست‌وسه دقیقه طول می‌کشد تا دوباره به همان حالت تمرکز اولیه بازگردید.

دریافت پیامک پرت می‌شود، چگونه است. معلوم شد که سطح آسیب به عملکرد آن‌ها «بسیار شبیه» به زمانی است که افراد مست هستند