بریده‌هایی از کتاب انزجار؛ توماس برنهارت در سان سالوادور

آخ که دلم لک زده برای اینکه روی تخت دراز بکشم و با خیال راحت کتاب بخوانم

مویا، راستش این کافه تنها جایی است که طبعم می‌گیرد بیایم.

غروب را دوست دارم مویا. دلم می‌خواهد توی این حیاط‌خلوت بنشینم و غروب را نگاه کنم.

باید برایت تعریف کنم چه حسی نسبت به این‌همه گند و کثافت دارم. هیچ کسِ دیگر نیست که باهاش درددل کنم و فکرهایی را که اینجا دارم برایش بگویم.

تنها جایی که توی این مملکت آرامش دارم همین‌جاست. بقیهٔ کافه‌های اینجا را که می‌بینم عُقم می‌گیرد.

می‌خواهم کودکی نکبتی‌ام را که توی این مملکت و این خانهٔ دیوارکشی‌شده گذرانده‌ام کلاً از ذهنم پاک کنم. یاد سال‌هایی که اینجا سپری کردم می‌افتم اعصابم خرد می‌شود؛ آخر بیست سال اول زندگی‌ام واقعاً نکبت بود مویا.

برای من خانواده یک چیز تصادفی است و کوچک‌ترین اهمیتی ندارد.

چقدر از جمعیت‌های بزرگ متنفرم. اصلاً دست خودم نیست؛ وقتی می‌بینم یک جایی آدم زیاد جمع شده حالم بد می‌شود.