بریده‌هایی از کتاب ضیافت در حبس

به سنت حضرت موسی سفارش‌شان کردم که بعد از نماز گونه راست و چپ را بر مهر بسایند و این ذکر را بگویند: خدایا گنده بی‌رقیب تویی، دیگران لنگ‌هایشان را هم از تو دارند. ذکرش را خیلی جدی گرفته بودند. می‌گفتند: حاج آقا! یکبار دیگر بگو تا یادداشت کنیم!

چهار رکعت نماز شکسته ظهر به پیش‌نماز حاضر می‌خوانم قربة الی الله یا دو رکعت شکسته ظهر به پیش‌نماز حاضر می‌خوانم قربة الی الله؟ این قدر این سؤال را تکرار کردند که گاوگیجه گرفته بودم. بالاخره از کوره در رفتم و گفتم: «از این بعد کسی این طور نیت نکند. شورش را در آورده‌اید! نیت یعنی اینکه دلتان پیش خدا باشد؛ یعنی فکرتان این باشد که خدایا دعوت‌مان کردی، آمدیم. اصلاً بگویید: تو دریای من بودی آغوش وا کن؛ که می‌خواهد این مرغ شیدا بمیرد.» خیال می‌کردم خوب منظورم را فهمیده باشند. تا نماز ظهر، در همین خیال بودم. وقتی تکبیرة‌الاحرام نماز ظهر را گفتم، جمعیتِ پشت سر من ارکستر شده بودند. خدایا تو دریای منی آغوش وا کن که می‌خواهد این مرغ شیدا بمیرد. چقدر ترسیدم از اینکه بدعتی در دین رسول خدا ایجاد کرده باشم.

بحمدلله امروز بازار نماز ظهر خیلی گرم بود. به طرز مشکوکی به نظر می‌رسید کار مقلب القلوب باشد.

دختر امام مجتبی به رحمت خدا رفت. اصحاب برای عرض تسلیت به امام نامه نوشتند. ایشان در جواب نوشته بودند: «دخترم، کنیز و مملوک خدا بود. خدا امروز ملکش را از ما بازستانده است. او به راهی رفت که گذشتگان رفتند و ما نیز خواهیم رفت. این‌ها همه در محضر خداست؛ در برابر قضای او تسلیم هستم و در بلاهای او صبور.»

آن خدای مهربان آسمان‌ها و زمین، اراده کرده تو مهیای بهشت برین شوی. همه چیز را فراهم کرده است.

یکی دیگر تعریف می‌کرد، حاج آقا! خدا من رو خیلی دوست دارد. وقتی شب‌ها برای دزدی خانه‌ها را می‌پاییدم، به دلم می‌انداخت که این خانه درد سر دارد. وقتی راهم را کج می‌کردم و تا صبح پرسه می‌زدم، یک خانه توپ روزیم می‌کرد و با خیال راحت خانه را خالی می‌کردم. چون حواله خدا بود، چیزی جا نمی‌گذاشتم!