بریده‌هایی از کتاب چگونه تغییر کنیم؟

جامعهٔ پزشکی ده‌ها سال در برابر سندرم مرگ ناگهانی نوزاد تسلیم بود، تا اینکه در اوایل دههٔ ۱۹۹۰ محققان به کشف مهمی رسیدند. آن‌ها متوجه شدند بچه‌هایی که به پشت خوابانده می‌شدند نصف بچه‌هایی که روی شکم خوابانده می‌شدند بر اثر این سندرم می‌مردند.(۹) بله، نصف!

«در هر کاری، چیز جذابی هست. آن را که پیدا کنی، کار را به بازی تبدیل کرده‌ای».

اینکه راجع به توانایی‌مان چه فکری می‌کنیم برای تغییر رفتارمان اهمیت زیادی دارد. و البته باورهایمان یک‌دفعه و خودبه‌خود به وجود نمی‌آیند. بازخورد و پاداشی که از اطرافیانمان دریافت می‌کنیم در شکل‌دادن به باورهایی که دربارهٔ توانایی‌هایمان داریم نقش کلیدی دارد.

نظریهٔ آن‌ها این است که دو دسته آدم وجود دارد.(۳۹) تفاوت آن‌ها در کنترل خود نیست، چون همهٔ آدم‌ها این مشکل را دارند. تفاوت در این است که بعضی به تکانشگری خود واقف‌اند و آماده‌اند قدم‌هایی را برای کنترل آن بردارند. اقتصاددان‌های رفتاری به این افراد «دانا» می‌گویند. ولی همه دانا نیستند. این را می‌توان در بحثی مشاهده کرد که هر سال در کلاس ام‌بی‌اِی در وارتون موقع صحبت دربارهٔ حساب پس‌انداز بانک سبز درمی‌گیرد. ولی خیلی‌ها به ارادهٔ خود در غلبه بر مشکلاتِ خودکنترلی بیش‌ازحد خوش‌بین هستند. این نوع افراد «ساده‌لوح» نام دارند.

تحقیقات بسیاری که دربارهٔ تعهد انجام شده است بر مزایای رویکرد «لقمه‌های کوچک» صحّه می‌گذارد.

«در هر کاری، چیز جذابی هست. آن را که پیدا کنی، کار را به بازی تبدیل کرده‌ای».

برای «رفع مشکل»، اول باید بپذیریم که، در بسیاری از مواقع، ما از انجام کاری که به صلاحمان است خوشمان نمی‌آید. درواقع، یکی از مهم‌ترین موانع برای تغییرْ درد و ناراحتی کوتاه‌مدتی است که کارهایی به ما تحمیل می‌کنند که می‌دانیم باید انجام دهیم.

اگر بپذیریم انجام کارهای تلخْ سخت است و به‌دنبال راهی برای شیرین‌کردن آن‌ها بگردیم، می‌توانیم پیشرفت بیشتری بکنیم.