بریده‌هایی از کتاب مرگ تخصص

کاربران اینترنت گرایش دارند نتیجه‌ای را که بالاتر قرار می‌گیرد، جدی‌تر بگیرند و باورش کنند، بی‌آنکه توجهی به خاستگاه آن داشته باشند. هرچه باشد، اگر موتور جست‌وجو به آن منبع آن‌قدر اعتماد داشته که رتبهٔ بالایی برایش قائل شده، پس باید ارزشمند باشد. به همین دلیل کسانی که می‌خواهند مطالب‌شان را در اینترنت منتشر کنند، به‌دنبال راه‌های ارتقای رتبه در موتورهای جست‌وجو می‌گردند: اگر سوپ می‌فروشید، باید راهی پیدا کنید تا موتور جست‌وجو کسانی را که به‌دنبال دستور پخت سوپ هستند، به‌سوی فروشگاه شما هدایت کند.

در پژوهشی در کالج دانشگاهی لندن (UCL) مشاهده شد افراد مقاله‌هایی را که در جست‌وجوی اینترنتی پیدا می‌کنند، نمی‌خوانند. در عوض، نگاهی به یک یا چند خط اول می‌اندازند و سپس به‌سراغ بعدی می‌روند. کاربران اینترنت «مطالب آنلاین را به‌شکل سنتی مطالعه نمی‌کنند، بلکه نوعی «خواندن» جدید در حال سر برآوردن است و کاربر سریع عنوان و فهرست و چکیده را می‌خواند تا همان لحظه چیزی دستگیرش شود. تقریباً این‌طور به نظر می‌رسد که فرد عامدانه در اینترنت جست‌وجو می‌کند تا مجبور نباشد واو به واو مطالب را بخواند».‌(

در پژوهشی در کالج دانشگاهی لندن (UCL) مشاهده شد افراد مقاله‌هایی را که در جست‌وجوی اینترنتی پیدا می‌کنند، نمی‌خوانند. در عوض، نگاهی به یک یا چند خط اول می‌اندازند و سپس به‌سراغ بعدی می‌روند. کاربران اینترنت «مطالب آنلاین را به‌شکل سنتی مطالعه نمی‌کنند، بلکه نوعی «خواندن» جدید در حال سر برآوردن است و کاربر سریع عنوان و فهرست و چکیده را می‌خواند تا همان لحظه چیزی دستگیرش شود. تقریباً این‌طور به نظر می‌رسد که فرد عامدانه در اینترنت جست‌وجو می‌کند تا مجبور نباشد واو به واو مطالب را بخواند».‌(

اینکه کسی در نتیجهٔ جست‌وجو در اینترنت گمان کند باهوش است، مثل این است که کسی پس از خیس شدن زیر باران گمان کند شناگری ماهر است.

اینکه کسی در نتیجهٔ جست‌وجو در اینترنت گمان کند باهوش است، مثل این است که کسی پس از خیس شدن زیر باران گمان کند شناگری ماهر است.

گاهی بهتر است آدمیزاد درنگی کند و بیندیشد، و به خودش فرصت بدهد اطلاعات را جذب و هضم کند. اما فضای اینترنت به‌گونه‌ای است که افراد می‌توانند بدون کوچک‌ترین فکری واکنش نشان دهند، در نتیجه به‌جای پذیرش اطلاعات جدید و اعتراف به اشتباه، به‌ویژه اگر افراد مجرب‌تر و عالم‌تر آن اشتباه را گوشزد کرده باشند، به دفاع از واکنش‌های احساسی خود عادت می‌کنند.

از جهاتی آسایش حاصل از اینترنت بسیار مفید است، اما این آسایش بیشتر به درد کسانی می‌خورد که قبلاً یاد گرفته بودند چطور تحقیق کنند و می‌دانند دنبال چه چیزهایی می‌گردند. داشتن اشتراک نسخهٔ الکترونیکی نشریه‌هایی همچون فارن افرز یا اینترنشنال سکیوریتی بسیار بهتر از آن است که جمع کنید و بروید کتابخانه، یا بی‌صبرانه منتظر رسیدن نسخهٔ کاغذی آن باشید. اما اینترنت برای دانشجو یا فرد غیرمتخصصی که هرگز یاد نگرفته دربارهٔ صحت اطلاعات یا اعتبار نویسنده‌ای قضاوت کند، سودی ندارد.

«اومانیست‌های اولیه نگران بودند که به‌علت انتشار و پخش کتب در بین مردم مرجعیت دینی زیر سؤال برود، زحمات پژوهشگران و محققان خوار شمرده شود، و اعتراض و عیاشی رواج یابد».‌(

آزادی ارسال محتوا به‌صورت آنلاین، قلمرو عمومی را با اطلاعات غلط و اندیشه‌های خام آلوده می‌کند. اینترنت امکان شکوفایی میلیاردها گل را می‌دهد که بیشتر آن‌ها رایحهٔ ناخوشایند دارند، از تفکرات نصفه‌نیمهٔ وبلاگ‌نویسان و تئوری‌های توطئهٔ آدم‌های عجیب‌وغریب گرفته تا کارزارهای انتشار اطلاعات غلط که رهبری‌شان را گروه‌ها و دولت‌ها در دست دارند.

تحسین‌های نابجا و موفقیت‌های بیهوده غرور دانشجو را تقویت و شکننده می‌کند، و به‌محض اینکه اولین استاد یا کارفرما این توهم را از بین می‌برد، خشم دانشجو برانگیخته می‌شود و به نظر می‌رسد این امر در بزرگ‌سالی مکرر اتفاق می‌افتد.

هجوم دانش‌آموزان ناآماده به کالج‌ها تحت‌تأثیر فرهنگ تأیید و خودشکوفایی هم هست؛ فرهنگی که جلوی مواجههٔ کودک با شکست را می‌گیرد. رابرت هیوز در سال ۱۹۹۵ نوشت: «در فرهنگ آمریکا مراقب کودک‌اند که مبادا تصور کند خنگ است.»‌( ۵ )دو دهه بعد و در سال ۲۰۱۴، یک معلم سال اول دبیرستان در مریلند پس از اینکه تصمیم گرفت از شغل خود استعفا بدهد، در مقاله‌ای در واشنگتن‌پست به تشریح این معضل پرداخت. او گفت مدیر مدرسه دو دستورالعمل به وی ابلاغ کرد که «شعارهای اساسی آموزش عمومی» هستند: یکی اینکه دانش‌آموز نباید درسی را بیفتد؛ دوم، که رویکرد مشتری‌محور کالج‌ها را هم روسفید می‌کند، چنین بود: «اگر دانش‌آموز نمرهٔ پایین بگیرد، حتماً معلم کوتاهی کرده است.»‌( ۶ )

در نتیجهٔ شمار بیش از حد «دانشجویان» و «استادان» و «دانشگاه‌ها» و «مدارک دانشگاهی»، حضور در دانشگاه دیگر نمی‌تواند تضمین کند شخص حرف دهنش را می‌فهمد.

کلمهٔ «استاد» آن‌قدر استفاده شده که معنای خود را از دست داده است. این عنوان زمانی نادر بود، اما اکنون نهادهای پسادبیرستانی آمریکا به میل خود از آن بهره می‌گیرند. هرکس که در سطحی بالاتر از دبیرستان به تدریس هر موضوعی مشغول باشد، استاد خطاب می‌شود، از رئیس دانشکده‌ای برتر در دانشگاه پژوهشی مهمی گرفته تا مدرسی پاره‌وقت در کالجی محلی و همان‌طور که هر مدرسی «استاد» است، هر کالج کوچکی «دانشگاه» نامیده می‌شود؛ آشفته‌بازاری که اکنون به وضع مضحکی درآمده است.

کلمهٔ «استاد» آن‌قدر استفاده شده که معنای خود را از دست داده است. این عنوان زمانی نادر بود، اما اکنون نهادهای پسادبیرستانی آمریکا به میل خود از آن بهره می‌گیرند. هرکس که در سطحی بالاتر از دبیرستان به تدریس هر موضوعی مشغول باشد، استاد خطاب می‌شود، از رئیس دانشکده‌ای برتر در دانشگاه پژوهشی مهمی گرفته تا مدرسی پاره‌وقت در کالجی محلی و همان‌طور که هر مدرسی «استاد» است، هر کالج کوچکی «دانشگاه» نامیده می‌شود؛ آشفته‌بازاری که اکنون به وضع مضحکی درآمده است.

بحث با کسی که تئوری توطئه را باور دارد، نه‌تنها بی‌ثمر، بلکه گاهی خطرناک است و من چنین کاری را به شما توصیه نمی‌کنم. چنین فردی آن‌قدر چرند می‌گوید که آخرسر کلافه می‌شوید، حتی اگر بسیار صبور باشید.

سوگیری تأییدی ممکن است مجرب‌ترین متخصصان را هم به گمراهی بکشاند. برای نمونه، پزشکان گاهی بر یک تشخیص پافشاری می‌کنند و سپس در حال‌واحوال بیمار به‌دنبال نشانه‌های مؤید آن می‌گردند، و از دیگر نشانه‌های مرتبط با بیماری یا آسیب چشم می‌پوشند. (دکتر هاوس، شخصیت یکی از سریال‌های تلویزیونی، همیشه به شاگردانش می‌گوید: «هیچ بیماری لوپوس ندارد»، و در یکی از قسمت‌ها می‌بینیم که این پزشک فوق‌العاده مغرور هم مجبور می‌شود اشتباه خود را بپذیرد و تأیید کند بیماری پیچیده‌ای که با آن مواجه است، لوپوس است.) با اینکه به پژوهشگران گفته‌اند «نتیجهٔ منفی هم نتیجه محسوب می‌شود»، ولی هیچ‌کس نمی‌خواهد دریابد فرضیاتش غلط بوده است.

آنچه وجود ما را تسخیر می‌کند، بدبینی نامعقول است نه خوش‌بینی نامعقول، زیرا سوگیری تأییدی نوعی مکانیزم بقاست. اتفاقات خوشایند موقتی هستند، ولی مرگ همیشگی است. مغز چندان کاری با کسانی ندارد که سوار هواپیما شده‌اند یا تجربهٔ رابطهٔ پرخطر داشته‌اند و در عین حال زنده مانده‌اند: تصور می‌کند وضعیت شما متفاوت است. هوش شما، با اتکا بر اطلاعات محدود یا غلط، کارش را انجام می‌دهد و سعی می‌کند خطرات زندگی شما را، هرقدر کوچک باشند، به حداقل برساند. وقتی با سوگیری شناختی مبارزه می‌کنیم، در واقع می‌کوشیم عملکرد بنیادی ذهن انسان - یک ویژگی، نه یک ایراد - را اصلاح کنیم.

چیزهایی را که بر ما تأثیر می‌گذارند، به یاد می‌آوریم و واقعیت‌هایی را که چندان هیجان‌برانگیز نباشند، از یاد می‌بریم و وقتی با یکدیگر بحث می‌کنیم، یا وقتی از متخصص مشورت می‌گیریم، به‌سختی می‌توانیم آن خاطرات را کنار بگذاریم، صرف‌نظر از اینکه تمرکز بر آن‌ها اصلاً عاقلانه نباشد. این مشکل تا حدودی به آموزش مربوط می‌شود و به هوش ربطی ندارد. بسیاری از مردم معنای اعداد و خطر و احتمال را نمی‌فهمند و کمتر چیزی به‌اندازهٔ «بی‌سوادی عددی»، اصطلاحی که ریاضی‌دانی به‌نام جان آلن پاولوس به کار برده، می‌تواند بحث میان متخصص و غیرمتخصص را کلافه‌کننده کند.

منظور از سوگیری تأییدی این است که انسان گرایش دارد به‌دنبال اطلاعات مؤید باورهایش باشد، فقط واقعیت‌هایی را بپذیرد که تبیین‌های مدنظرش را تقویت می‌کنند، و از داده‌هایی چشم‌پوشی کند که دانسته‌های پیشینش را خدشه‌دار می‌سازند.

کسانی که اطلاع زیادی دربارهٔ مجموعهٔ مشخصی از مهارت‌های شناختی، فنی یا اجتماعی ندارند، عملکرد و مهارت‌شان را دست‌بالا می‌گیرند و فرقی نمی‌کند کدام حوزه مدنظر باشد: دستور زبان، هوش هیجانی، استدلال منطقی، مراقبت و ایمنی سلاح، مناظره، یا دانش مالی. دانشجویانی که نمره‌های امتحانات‌شان کم می‌شود، تصور می‌کنند باید نمره‌شان بیشتر می‌شد؛ شطرنج‌بازان ضعیف، دانشجویان پزشکی، افراد مسنی که می‌خواهند گواهی‌نامهٔ رانندگی خود را تمدید کنند، همگی به‌شدت خود را دست‌بالا می‌گیرند.‌(