بریده‌هایی از کتاب روشنک و سپهرداد

به صحرا شدم؛ عشق باریده بود و زمین تَر شده بود. چنان‌که پای مرد به گِل فرو شود، پای من به عشق فرو می‌شد.

نکند آن نفرین هنوز در سینهٔ من است؟

فکرش را می‌کردی که به این روز بیفتی؟ که به اینجا برسی؟ به خود مرگ؟... نه، ای کاش مرگ بود... این چیزی که تو را انتظار می‌کشد از هزار مرگ بدتر است سپهرداد...

نکند آن نفرین هنوز در سینهٔ من است؟