بریده‌هایی از کتاب نگاهی کوتاه به خلاقیت، بازیگری و آشفتگی های روانی

«انسان‌ها به شرط داشتن تخیل و استعداد هنری، هنگامی خلاق می‌شوند که دارای سه ویژگی عمده باشند. این سه ویژگی عبارت‌اند از: ۱. عشقِ مفرط به کار خود. ۲. دانش هر چه بیشتر از حرفهٔ خود. ۳. توانایی تبدیل ذهنیت خود به کار عملی ملموس.»

هیچ چیز واقعی نیست، مگر این‌که از خلال یک واقعیت ــ که تخیلِ بازیگر است ــ عبور کند.

چایکُفسکی در نامه‌ای به دوست خود می‌نویسد: «ما همیشه باید در حال کار کردن باشیم، هنرمندی که به خود احترام می‌گذارد نباید به خود بگوید فعلاً حال و حوصله‌اش را ندارد. اگر ما منتظر «حوصله» باقی بمانیم و ندانیم که آن را در میان راه ملاقات خواهیم کرد، به تدریج بی‌علاقه و بی‌تفاوت می‌شویم. باید صبور باشیم و این را باور داشته باشیم عشق و علاقه و الهام به سراغ کسانی خواهد آمد که بتوانند بر بی‌میلی و اکراه خود چیره شوند.»

گنجینه‌ای عظیم از دانسته‌ها در ذهن بازیگر وجود دارد که هرگز، جز در روی صحنه یا جلوی دوربین فیلمبرداری از آن استفاده نمی‌شود.

بیدار کردن هنرمندِ خفتهٔ درون خود به این اصل بستگی دارد تا چه حد می‌توانیم روشن و بی‌پرده با خودمان رابطه برقرار کنیم. تا چه حد می‌توانیم خود را صادقانه زیرِ نظر بگیریم، صادقانه با خود گفت‌وگو کنیم، خودمان، خود را به دادگاه ببریم و صادقانه خود را مورد قضاوت قرار دهیم. لازمهٔ این رفتار و گفت‌وگوی شجاعانه با خود این است که باید از خودمان ــ از روزمرگی‌های خودمان ــ فاصله بگیریم و خود شاهد، ناظر، و قاضی بی‌طرفی برای خودمان باشیم.