بریده‌هایی از کتاب اقتدا به محمد

در تاریخ اسلام، زنان هیچ‌گاه بی‌مقدار یا کم‌مقدار نبوده‌اند.

زنان انگلیسی تا تصویب قانون حق مالکیت زنان متأهل در سالهای ۱۸۷۰ و ۱۸۸۲، از حق مالکیت کامل برخودار نبودند؛ اما از قرن هفتم میلادی (صدر اسلام)، حق ارث و حق مالکیت زنان مسلمان طبق شریعت اسلام محفوظ بوده است. در سال ۱۷۱۶، هنگامی که بانو مری ورتلی مونتاگ، همسر سفیر انگلیس، همراه با شوهرش به قسطنطنیه سفر کرد، زنان انگلیسی هنوز جزء اموال منقول همسر یا پدرشان محسوب می‌شدند. وی هنگامی که مشاهده کرد زنان اشراف‌زاده عثمانی دارای اموال زیادی هستند و خودشان بدون دخالت اشخاص مذکر، املاکشان را اداره می‌کنند، شگفت‌زده شد. بانو مری حتی حجاب را وسیله‌ای رهایی‌بخش یافت که زنان را از چشم‌چرانی مردان نجات می‌داد.

مردم به جای آنکه از ایمان به خدا سخن گویند، از ایمان به مسیحیت و یا ایمان به اسلام سخن به میان می‌آورند.

چرا از تحریکات مسیحیت برای کشورگشایی‌های قرن نوزدهم چیزی نمی‌گویند و یا از قساوتهای همین اواخر مسیحیان، از جمله قتل عام بیش از ۶۰۰۰ مرد و پسر مسلمان، که تنها ظرف چند روز به دست صرب‌های ارتدکس شرقی صورت گرفت؟

اهمیت زنان در جامعه صدر اسلام با تصویری که از زن مسلمان، حداقل در اروپا و امریکا، ارائه می‌شود، ناسازگار است.

مقامات انگلیسی هرچقدر هم ممکن بود در وطن خود از جار و جنجال‌های فمینیستی نسبت به تساوی حقوق زن و مرد دل خوشی نداشته باشند، از رفتار مردان آسیایی و بخصوص مردان مسلمان نسبت به زنان، با شور و حرارت انتقاد می‌کردند (اگرچه سران استعمار، چون لرد کرومر و لرد کورزن، از مخالفان فعال جنبش طرفداری از حقّ رأی زنان در بریتانیا بودند).

با قرار دادن دین به جای خدا به چیزی برمی‌خوریم که تقریباً بت‌پرستی است.

اسلام که به معنای «تسلیم شدن به خدا» ست، در عمل بر انجام حداقل اعمال لازم در جامعه اسلامی دلالت دارد (که به طور کلی عبارت‌اند از به زبان آوردن ایمان، (و سپس) نماز، روزه، زکات و حج). آنچه در هویت دینی اهمیت بسیار بیشتری داشت «ایمان» بود که آن را عبارت می‌دانند از باور به خدا و به هرآنچه او توسط انبیا فرستاده است.