بریده‌هایی از کتاب جزیره‌های معطل

غیاب تو آشیان سکوت در سپیدار زمستان

در را تو بسته باشی یا باد فرقی نمی‌کند بسته است

نامی بر تو نخواهم گذاشت تنها با عطرت راه را خواهم یافت و جهان نومید من به امید خواهد رسید

پایان ِ دوست داشتن دری بسته است که در دو سویش برف می‌بارد

تو نمی‌خوانی گل نمی‌خوانَد امّا مدام صدای تو می‌آید صدای گل

بیدار شویم سوی خوابی گران‌تر این خواب خرگوشی‌ست نه آرام‌مان می‌کند نه به رؤیایمان می‌سپارد

نمی‌یابمت تو با باد رفته‌ای و باد مسافرانش را باز نمی‌آورد

نامی بر تو نخواهم گذاشت تنها با عطرت راه را خواهم یافت و جهان نومید من به امید خواهد رسید

خوابم می‌آید خواب اقیانوس پس از افول ماه

نه غارنشینم که به غار بازگردم نه آنچنان بیدار که بر پا بایستم کجا سقوط کنم؟

در را تو بسته باشی یا باد فرقی نمی‌کند بسته است

شب سایه‌اش را نیافت من تو را

از تمام تو فقط کلماتی سهم سکوت

جیرجیرکان! دمی خموش سکوت یار را نمی‌شنوم

دل‌بستن به باد که در رفتن دل‌بستن به میوه که در افتادن دل‌بستن به نگار مست که در رها شدن؛ ظرف سکوت پر است از غبار دل و از شاخه‌های کمال هیچ می‌چکد هیچ خاک

در شعر باز شد من از کلمات فقط تو را داشتم پس نوشتم تو و در شعر را بستم

داستان من هزار و یک شب داشت تاب تو تا هزارمین شب بیشتر نبود

در انتظار تو نیستم در انتظار منم که با تو رفت

در انتظار تو نیستم در انتظار منم که با تو رفت

هیچ نگفتیم من و لاشخور که فرود می‌آمد و به آسمان باز می‌گشت