بریده‌هایی از کتاب سنت شکن

«به ترسم توجه نمی‌کنم. وقتی تصمیمی می‌گیرم تصور می‌کنم هیچ ترسی در وجودم نیست.»

ادب یه پوشش زیبا برای مخفی کردن حیله و نیرنگ نهفته در کلماته.

ترک کردن عادت‌های قدیمی آسان نیست اما به زودی عادت‌های جدیدی جایگزین عادت‌های قدیمی می‌شوند. افکار جدید! قوانین جدید! و من تبدیل به آدم دیگری می‌شوم.

«دلیر واقعی کسیه که برای قدرت ارزش قائله و به اون اعتراف می‌کنه حتی اگه این قدرت متعلق به رقیبش باشه.»

بهانه‌ها همیشه دستاویزی هستند که هر عمل اشتباهی را می‌توان با آن توجیه کرد

پدرم همیشه می‌گفت گاهی بهترین راه برای کمک به دیگران این است احساس کنند کنارشان هستی. وقتی کاری می‌کنم که مطمئنم پدرم را خوشحال می‌کند احساس خوبی پیدا می‌کنم.

«به ترسم توجه نمی‌کنم. وقتی تصمیمی می‌گیرم تصور می‌کنم هیچ ترسی در وجودم نیست.»

این‌ها بهانه هستند. بهانه‌ها همیشه دستاویزی هستند که هر عمل اشتباهی را می‌توان با آن توجیه کرد پس نباید روی آن‌ها حساب باز کنیم و بر اساس آن‌ها تصمیم بگیریم.

پدرم همیشه می‌گفت آدم‌هایی که طمع قدرت دارند و سخت به دنبال آن هستند وقتی به مقام و منزلتی می‌رسند همیشه با وحشت زندگی می‌کنند چون مدام می‌ترسند که جایگاه و قدرتشان را از دست بدهند. به همین دلیل قدرت باید به کسانی داده شود که برای به دست آوردنش هرگز خودشان را به زحمت نمی‌اندازند.

بخش رک‌گویی به راستی و درستی بسیار اهمیت می‌دهد درحالی‌که بخش ما برای ازخودگذشتگی ارزش و احترام قائل است.

از وقتی درون سالن غذاخوری بودیم به توبیاس نگاه نکرده‌ام اما حالا تقریبا برایم غیرممکن است که به او خیره نشوم. سرش پایین است و به زمین خیره شده. می‌دانستم که داشتن چهار تا ترس رکورد فوق‌العاده‌ای می‌باشد اما هرگز حدس نمی‌زدم تا این حد از متوسط تعداد ترس‌ها فاصله داشته باشد. به پاهایم خیره می‌شوم. او یک موجود استثنایی است اما حالا حتی نگاهم نمی‌کند.

آدم‌هایی که طمع قدرت دارند و سخت به دنبال آن هستند وقتی به مقام و منزلتی می‌رسند همیشه با وحشت زندگی می‌کنند چون مدام می‌ترسند که جایگاه و قدرتشان را از دست بدهند. به همین دلیل قدرت باید به کسانی داده شود که برای به دست آوردنش هرگز خودشان را به زحمت نمی‌اندازند

تنها آنجا ایستاده درحالی‌که لب‌هایش را روی پیشانی‌ام می‌فشارد و من هم اینجا هستم درحالی‌که دست‌هایم را دورش حلقه کرده‌ام.

«ولی باید... باید می‌بخشیدمش.» «شاید. خیلی کارها توی این دنیا هست که ما می‌تونستیم انجامش بدیم و ندادیم. بهتره اجازه بدیم عذاب وجدانمون بهمون یادآوری کنه که در موقعیت‌های مشابه تصمیم بهتری بگیریم.»

احساس ندامت و پشیمانی ابزاری برای عملکرد بهتر در آینده است و نه سلاحی علیه خود وجودی.

ما به شجاعت‌های معمول احترام می‌گذاریم؛ شجاعتی که کسی را وا می‌دارد تا به‌خاطر کس دیگری قد علم کند.

بهانه‌ها همیشه دستاویزی هستند که هر عمل اشتباهی را می‌توان با آن توجیه کرد پس نباید روی آن‌ها حساب باز کنیم و بر اساس آن‌ها تصمیم بگیریم.

احساس ندامت و پشیمانی ابزاری برای عملکرد بهتر در آینده است و نه سلاحی علیه خود وجودی

خاصیت مرگ همین است؛ می‌تواند به راحتی است را به بود تبدیل کند.

لازم نیست چیز دیگری بگوید چون کاملا متوجه منظورش شده‌ام. شاید در ابتدا این بخش با یک آرمان پاک و فوق‌العاده بوجود آمده باشد اما حالا از اصل و هدفش فاصلهٔ زیادی گرفته است. همین اتفاق برای هوشیاری هم افتاده است. در زمان‌های دور آن‌ها برای دانش و نبوغ در جهت مثبت ارزش بسیاری قائل بودند اما حالا آن‌ها از نبوغشان با قلب‌های پر از طمع و کینه بهره می‌برند. نمی‌دانم آیا سایر بخش‌ها هم از چنین معضلی رنج می‌برند یا نه.