بریده‌هایی از کتاب سنت شکن

«به ترسم توجه نمی‌کنم. وقتی تصمیمی می‌گیرم تصور می‌کنم هیچ ترسی در وجودم نیست.»

«شاید. خیلی کارها توی این دنیا هست که ما می‌تونستیم انجامش بدیم و ندادیم. بهتره اجازه بدیم عذاب وجدانمون بهمون یادآوری کنه که در موقعیت‌های مشابه تصمیم بهتری بگیریم.»

در فداکاری تا آنجایی که من به یاد می‌آورم خودکشی اتفاق نیفتاده و قوانین آنجا در این مورد واضح و مشخصند. خودکشی نشان خودخواهی است. آدمی که از خودگذشته است هرگز آن‌قدر به رنج و درد خودش فکر نمی‌کند که گرفتار چنین وسوسه‌ای شود.

«ما به شجاعت اعتقاد داریم. به ریسک کردن اعتقاد داریم. به رهایی از بند ترس و مبارزه علیه بدی‌ها و زشتی‌ها اعتقاد داریم. اگه شما هم به اینها معتقد هستید پس خوش‌اومدید!»

خیلی کارها توی این دنیا هست که ما می‌تونستیم انجامش بدیم و ندادیم. بهتره اجازه بدیم عذاب وجدانمون بهمون یادآوری کنه که در موقعیت‌های مشابه تصمیم بهتری بگیریم.

می‌دانم این سوال‌ها چه معنایی دارند. این‌ها بهانه هستند. بهانه‌ها همیشه دستاویزی هستند که هر عمل اشتباهی را می‌توان با آن توجیه کرد پس نباید روی آن‌ها حساب باز کنیم و بر اساس آن‌ها تصمیم بگیریم.

انگار مقداری فداکاری در وجود همه هست حتی اگر خودشان ندانند.

مرگش شجاعانه بود نه فقط به این دلیل که به‌خاطر من مرد بلکه به این دلیل که بدون کلمه‌ای حرف به استقبال مرگ رفت؛ حتی به راه‌حل دیگری نیندیشید.

«چکار می‌کنی؟» با خنده می‌گوید: «با مرگ خوشگذرونی می‌کنم. نوشیدنی خوردن اونم کنار دره کار عاقلانه‌ای نیست. مگه نه؟»

اینجا مسئله‌ی شجاع بودن مطرح نیست؛ انگار دیوانگی کردن بخشی از ذات دلیربودن است.

شهر ما توسط مجلسی متشکل از پنجاه نماینده اداره می‌شود که هر پنجاه نفر فداکار هستند چراکه فداکارها با توجه به خصلت ازخودگذشتگی‌شان ممکن نیست دست به فساد بزنند زیرا منافع شخصی برایشان فاقد معناست.

ما به شجاعت‌های معمول احترام می‌گذاریم؛ شجاعتی که کسی را وا می‌دارد تا به‌خاطر کس دیگری قد علم کند.»

داشتن جثه‌ی عضلانی که از فرمان درست مغز بی‌بهره است به هیچ دردی نمی‌خورد.

قدرت باید به کسانی داده شود که برای به دست آوردنش هرگز خودشان را به زحمت نمی‌اندازند.

ترک کردن عادت‌های قدیمی آسان نیست اما به زودی عادت‌های جدیدی جایگزین عادت‌های قدیمی می‌شوند. افکار جدید! قوانین جدید! و من تبدیل به آدم دیگری می‌شوم.

گاهی بهترین راه برای کمک به دیگران این است احساس کنند کنارشان هستی

شجاعت به معنای پذیرفتن ضعف‌های درونی است. شجاعت زمانی اتفاق می‌افتد که حتی وقتی دلیری را ترک می‌کنی دلیلی برای سرخوردگی و یاس نداشته باشی.

خاصیت مرگ همین است؛ می‌تواند به راحتی است را به بود تبدیل کند.

بهانه‌ها همیشه دستاویزی هستند که هر عمل اشتباهی را می‌توان با آن توجیه کرد پس نباید روی آن‌ها حساب باز کنیم و بر اساس آن‌ها تصمیم بگیریم.

اما فور اول با دستش استحکام سکو را تست می‌کند و نفس عمیقی می‌کشد. می‌گویم: «از بلندی می‌ترسی مگه نه؟ پس چطوری توی دلیری دووم آوردی؟» «به ترسم توجه نمی‌کنم. وقتی تصمیمی می‌گیرم تصور می‌کنم هیچ ترسی در وجودم نیست.» به او خیره می‌شوم. دست خودم نیست چون به نظرم بین کسی که نمی‌ترسد و کسی که درعین ترسیدن کاری را انجام می‌دهد تفاوت زیادی وجود دارد.