بریده‌هایی از کتاب چگونه خونسردی خود را حفظ کنیم

به هنگام ارزیابی شخصیت یک انسان، شخصیت عوام را در نظر بگیرید.

چه‌قدر خنده باید نثار چیزهایی کرد که اشک‌مان را درمی‌آورند!

بزرگ‌ترین مجازات یک خطا ارتکاب آن است. (۵۵) هیچ‌کس سنگین‌تر از آن‌ها که عذاب ندامت را کشیده‌اند رنج نمی‌برد.

به نفع شما نیست هر چیزی را ببینید و بشنوید. از بسیاری از جراحت‌ها باید گذشت؛ اگر نادیده‌شان بگیرید دیگر از آن‌ها آسیب نمی‌بینید. می‌خواهید کم‌تر خشمگین شوید؟ کم‌تر بپرسید

می‌خوارهْ عشقِ سخت‌نوشی را به معاشرانش القا می‌کند، هم‌نشینی شهوت‌رانان مرد سنگ‌سرشته را نیز نرم می‌سازد، و طمع به هر کس که نزدیک آن شود سرایت می‌کند. اما فضایل نیز به شیوهٔ خود از این اصل پیروی می‌کنند: هر چیزی را که در چنگ خویش بگیرند نرم می‌کنند؛ بدن همواره از مکان مطلوب و هوای سالم منفعت می‌برد و به همین‌سان هم‌نشینی جماعتی بهتر برای اذهان نامتعادل سودمند می‌افتد. برای آن‌که این نکته تا حد ممکن برایتان آشکار شود کافی است به حیوانات وحشی بنگرید که چگونه به جامعهٔ ما خو می‌گیرند و چگونه حتی جانوری عظیم اگر مدتی طولانی با انسان‌ها به سر برد، پرخاشگری‌اش را مهار می‌کند. در میان اطرافیان صلح‌جو، تمام سبعیتش اندک‌اندک فروکش می‌کند و از یاد می‌رود.

بعضی زندگی ابتدایی و روستایی پیشه کرده‌اند و از جعل و دغل و شرارت‌های بسیار که از میادین شهر برمی‌خیزد هیچ نمی‌دانند

گفته‌ای است بسیار مشهور از مردی که عمری در خدمت فرمانروایان بود. از او پرسیدند نادره چیزی است پیرشدن در دربار، پس تو چگونه به این سن رسیده‌ای؛ پاسخ داد: «آزارها را پذیرفتم و قدردان بودم.»

به زعم فابیوس (۲۷) شرم‌آورترین بهانهٔ فرمانده آن است که «نمی‌دانستم چنین می‌شود»، اما من می‌گویم شرم‌آورترین بهانهٔ هر کسی است