بریده‌هایی از کتاب نوادگان

مجبور نیستی دربارهٔ چیزهایی که دوست نداری صحبت کنی

باید وقتی زمانش رسید، از شانست استفاده کنی. چه کسی می‌داند دوباره کِی شانس درِ خانه‌ات را می‌زند؟

«تمامش کن.» «چی را تمام کنم؟» «دلبری کردن برای من!»

به‌محض گفتن حقیقت، دیگر نمی‌توان آن را پنهان کرد.

باید خودمان را هم ببخشیم. اگر متوجه اشتباهت نباشی، نمی‌توانی خودت را ببخشی.

«در آخر همه به‌دنبال آرامشیم، مگر نه؟»

«عشق بر همه‌چیز پیروز است.»

زمانی به دیگران توجه می‌کرد که از آنها توجهی را که گمان می‌کرد لایقش است دریافت نمی‌کرد.

به بخشیدن هم فکر کن، باشد؟‌

سرکوب احساسات اصلاً خوب نیست.»

«گذشته را در گذشته رها کن.

خانواده خیلی مهم است،

حس تنهایی‌ای دارم که مانند پتو دور من پیچیده است.

بدبختی همیشه نیست، مگر اینکه برایت ایجادش کنند.

بدبختی همیشه هست. بدبختی همیشه نیست، مگر اینکه برایت ایجادش کنند

آندرس آن‌قدر وقت و انرژی صرفِ نامزدِ کایلا بودن کرد که انگار دیگر هیچ‌چیزی در زندگی‌اش به او هویت آندرس استوری بودن را نمی‌داد.

«طمع این خانواده را از هم پاشید.»

پدر همیشه چه می‌گفت؛ اول خانواده.

«مجبور نیستی دربارهٔ چیزهایی که دوست نداری صحبت کنی.

«ما در دنیای می‌توانست‌ها زندگی نمی‌کنیم. ما در دنیای واقعی زندگی می‌کنیم، همین دنیا.»