بریده‌هایی از کتاب آنچه در مدرسه به شما یاد نمی دهند

تنها افرادی که امنیت کامل دارند مردگان هستند.

یک زندگی خوب مستلزم انجام دو کار نسبتاً دشوار از سوی ماست: بدانیم چگونه به‌خوبی قوانین را رعایت کنیم تا گرفتار دعواهای بیهوده با قدرت نشویم؛ و در عین حال هرگز برای مدتی طولانی به حقانیت آنچه از ما خواسته می‌شود تا مطالعه کنیم بیش از حد کورکورانه یا منفعلانه اعتقاد نداشته باشیم. ما باید در ظاهر مطیع باشیم و در باطن قدرت تشخیص داشته باشیم.

می‌بایست از معلمان خود در مورد نحوهٔ برخورد با دشواری‌های روابط، مشکلات شغلی، تنش‌های خانوادگی و وحشت از مرگ و میر بسیار بیشتر می‌آموختیم

کج‌خلقی ما بیشتر به گذشته‌ای مربوط می‌شود که لازم می‌دانیم هنوز برای آن تأسف بخوریم تا آینده‌ای که دلیلی برای ترس از آن وجود دارد.

چگونه مفاهیم اساسی، مفاهیمی که برای یک زندگی خوب و معتدل بسیار مهم هستند، مورد بی‌توجهی قرار گرفتند. چگونه برای محاسبات، فرسایش لایهٔ یخچالی فوقانی، سیاست دولت‌های بورگوندی در قرن پانزدهم، شعر امیلی دیکنسون و معادلات مثلثاتی زمان بسیار زیادی اختصاص داده شد و برای پرداختن به انواع مسائلی که زندگی بزرگسالان را بسیار مشکل می‌کند هنوز هم زمان کمی وجود دارد؟ خلاصه بگویم، چرا هیچ کس هرگز به ما نگفت؟

دیگران هرگز نمی‌توانند در نهایت بهترین محافظ برای زندگی ما باشند، زیرا بینش آن‌ها در مورد کارهای قابل قبول، بر اساس دانش عمیق از نیازهای منحصربه‌فرد ما شکل نگرفته است.

همه چیز را به غیر از دو مهارت -که به شیوه‌های گوناگون کیفیت زندگی بزرگسالان را تعیین می‌کنند- به ما می‌آموزند: دانستن این که چطور برای خودمان شغل مناسب انتخاب کنیم و چطور روابط رضایت‌بخش تشکیل دهیم.

اگر هدفْ داشتن عمر طولانی‌تر باشد، هر چقدر هم متخصصین رژیم غذایی اصرار کنند، به نظر می‌رسد اولویت نباید اضافه کردن زمان‌های خام باشد، بلکه باید اطمینان حاصل شود که سال‌های باقی‌مانده به اندازهٔ کافی اساسی به نظر برسد. هدف باید متراکم کردن زمان باشد نه تلاش برای بیرون کشیدن یک یا دو سال دیگر از چنگال مرگ.

هنگامی که می‌فهمیم در اغلب مواقع صاحب چه قدرتی برای نجات یک فرد از تحقیر نفس هستیم، در مهربانی کردن سنگ تمام می‌گذاریم.

این جایزه ممکن است متعلق به کسی باشد که جرئت می‌کند پیش برود و آن را دریافت کند.

یک زندگی خوب مستلزم انجام دو کار نسبتاً دشوار از سوی ماست: بدانیم چگونه به‌خوبی قوانین را رعایت کنیم تا گرفتار دعواهای بیهوده با قدرت نشویم؛ و در عین حال هرگز برای مدتی طولانی به حقانیت آنچه از ما خواسته می‌شود تا مطالعه کنیم بیش از حد کورکورانه یا منفعلانه اعتقاد نداشته باشیم. ما باید در ظاهر مطیع باشیم و در باطن قدرت تشخیص داشته باشیم.

مدت‌ها قبل از رسیدن به آن موضوعات اصلی (و به طور شگفت‌انگیزی قابل آموزش) همچون کار و عشق، به ما در مورد تقسیم سلولی و چگونگی اندازه‌گیری محیط یک دایره تعلیم می‌دهند.

می‌توانیم اهمیت آن را این گونه خلاصه کنیم: شانس ما برای داشتن یک زندگی رضایت‌بخش در بزرگسالی به طور عمده به دانش ما و تعامل با ماهیت دوران کودکی‌مان بستگی دارد، زیرا در این دوره بخش برجستهٔ هویت بزرگسالی ما شکل می گیرد و انتظارات خاص و واکنش‌هایمان تعیین می‌شود. ما تا سن هجده سالگی حدود ۲۵ هزار ساعت را در کنار والدین یا سرپرست خود گذرانده‌ایم، مدت زمانی که تعیین می‌کند چگونه در مورد روابط و رابطهٔ زناشویی فکر می‌کنیم، چگونه به شغل، بلندپروازی و موفقیت دسترسی پیدا می‌کنیم، چه فکری در مورد خودمان می‌کنیم (به خصوص این که آیا می‌توانیم خودمان را دوست داشته باشیم یا باید از او متنفر باشیم)، چه تصوری باید از غریبه‌ها و دوستان داشته باشیم و تا چه اندازه خود را سزاوار خوشبختی می‌دانیم و می‌توانیم به طور معقول به آن برسیم.

تنها مقصدْ مسیر است.

شکست یک هنجار اجتناب‌ناپذیر است.

. مسئول هر هویتی که الان داریم و هر کاری که انجام می‌دهیم خودمان نیستیم. ما تا حدی قربانی نیروهای خارج از کنترل خود هستیم. ما تحت فرماندهی کامل خودمان نیستیم و بنابراین نباید خود را در قبال هر سخن یا عمل احمقانه‌مان مسئول بدانیم.

زندگی فرآیند جایگزینی یک اضطراب و یک آرزو با دیگری است. هیچ مقصدی ما را از مقصدجویی مجدد در امان نمی‌گذارد. تنها عنصر ثابت در زندگی ما مقصدجویی است: تنها مقصدْ مسیر است.

ما معمولاً آزادی را نیاز نداشتن به کار یا توانایی رهسپار شدن به سفرهای طولانی تصور می‌کنیم. با این حال، اگر درون این موضوع کنکاش کنیم، آزادی واقعاً به این معناست که دیگر تابع انتظارات دیگران نباشیم. ممکن است کاملاً آزادانه بسیار سخت کار کنیم یا هنگام تعطیلات در خانه بمانیم.

یک زندگی خوب مستلزم انجام دو کار نسبتاً دشوار از سوی ماست: بدانیم چگونه به‌خوبی قوانین را رعایت کنیم تا گرفتار دعواهای بیهوده با قدرت نشویم؛ و در عین حال هرگز برای مدتی طولانی به حقانیت آنچه از ما خواسته می‌شود تا مطالعه کنیم بیش از حد کورکورانه یا منفعلانه اعتقاد نداشته باشیم. ما باید در ظاهر مطیع باشیم و در باطن قدرت تشخیص داشته باشیم.

کودکی ما اسرار هویت ما را در بر دارد.