بریده‌هایی از کتاب ماتریس ذهن

نمی‌توان جایی را ترک کرد که هرگز در آنجا نبوده‌ایم (رجوع کنید به سرلز، ۱۹۸۲).

بارها به این گمان افتاده‌ام که روان اشخاص نوروتیک، بیش از هر منبع دیگری، خزانهٔ صُورِ دیرینِ رشد و تحول آدمی است (فروید، ۱۹۱۷-۱۹۱۶، صص ۳۷۱-۳۷۰).

با نادیده‌گرفتنِ تاریخِ گفت‌وگویی که مقدم بر ما، و به یک معنا، آفرینندهٔ ما در زمان حال بوده است، کمتر می‌توانیم از طریق نهادها و معانی و اندیشه‌ها و احساسات و هنر و آنچه آفریده‌ایم، خود را به‌تمامی بازشناسیم و درک کنیم. هر قدر بیشتر بخشی از این گفتمان را نادیده بگیریم، از خود تهی شده‌ایم، زیرا به همان‌سان، بی‌خویشتن (یعنی، بی‌تأمل در خود) زیسته‌ایم.

هیچ پاره‌ای از گذشته از میان نمی‌رود؛ چنین چیزی شدنی نیست، زیرا گذشته تغییر نمی‌پذیرد. اما، می‌توان پاره‌ای از تاریخ خود را نادیده انگاشت.

تا تجربه و اندیشهٔ اصلی از طریق زبان و در حافظهٔ هشیار و ناهشیار حفظ نشود، در اکنونِ بی‌پایانی گرفتار خواهیم شد که نه می‌توان در آن تأمل کرد و نه می‌توان از آن آموخت.

دوپارگی موضوع همواره همراه است با دوپارگی ایگو. احساس گم‌شدن بخشی از خود بیمار، بخشی است از تجربهٔ دوپارگی ایگو، زیرا هر رابطهٔ پاره‌موضوعی ضرورتاً بازتابی است از تنها یک وجهِ جداافتادهٔ خود.

و محرومیت واقعی این گرایش را در نوزاد تقویت می‌کند که موضوع‌های پیرامونش را خطرناک بینگارد. محرومیت نوزاد احساس خطر را در او پدید نیاورده است، بلکه خطرات واقعی صرفاً پیش‌بینی نوزاد دربارهٔ چنین خطراتی را تأیید می‌کند. افزون بر این، فقدان خطرات واقعی نیز پیش‌بینی آنها را به‌تمامی رد نمی‌کند، و به‌رغم تجارب خوب، تأویل تجارب برحسب معانیِ برآمده از دستورعمل‌های مرتبط با سائق غریزیِ مرگ همچنان ادامه می‌یابد: "حتی کودکی که رابطهٔ عاشقانه‌ای با مادر خود داشته نیز ناهشیارانه از این می‌هراسد که به دست او بلعیده و تکه‌پاره و نابود شود" (کلاین، ۱۹۶۳b، ص ۲۷۷)

بارها به این گمان افتاده‌ام که روان اشخاص نوروتیک، بیش از هر منبع دیگری، خزانهٔ صُورِ دیرینِ رشد و تحول آدمی است (فروید، ۱۹۱۷-۱۹۱۶، صص ۳۷۱-۳۷۰).