بریده‌هایی از کتاب من فقط سیاه نبودم

دل‌گیرم چون قطاری نفت‌کش که در میانهٔ راه سوخت تمام کرده است.

شعر جعبهٔ سیاهِ زندگی است.

شب پناه‌گاه عجیبی است و غروب کودک غمگینی با تکه نانی سوخته و سرد که در تاریکی گم می‌شود.

دلم! تو شهری هستی با دیوارهایی از خون سرک‌هایی از خون مردمانی از خون بانک‌ها و سکه‌هایی از خون و فرمانروایانی خون‌خوار حالا فکر کن چه اتفاقاتی که می‌تواند برایت بیافتد. دلم...! دلم...! دلم، جغرافیایی که افغانستانش می‌خوانند.

اگر لازم شود تفنگ برمی‌دارم عکست را در جیب پیراهنم می‌گذارم و مسیر بادها و رودخانه‌ها را عوض می‌کنم. محبوب من! گوزن‌ها از پشت زخم می‌خورند و آدمی از روبه‌رو؛ سربازی که از پشت زخم می‌خورد یا دلواپس معشوقی است یا به قطاری از مهمات دل خوش کرده است که قرار نیست از جایی برسد.