بریده‌هایی از کتاب داستان

در مجموع، تفاوت اصلی میان کسانی که موفق می‌شوند و کسانی که تلاشی ناکام دارند در شیوه‌های کاری متضاد آنهاست: از درون به بیرون یا از بیرون به درون.

کتاب «داستان» درباره احترام به تماشاگر است نه تحقیر وی وقتی آدمهای بااستعداد چیز بدی می‌نویسند معمولا به یکی از این دو دلیل است: یا احساس پایبندی به اثبات یک ایده آنها را کور کرده و یا افسار خود را به دست احساسی داده‌اند که باید بیانش کنند. اما وقتی آدمهای بااستعداد چیز خوبی می‌نویسند عمومآ یک دلیل بیشتر ندارد: نیروی محرکه آنها تمایل به لمس کردن تماشاگر است.

تاکنون با بحران نویسندگی مواجه شده‌اید؟ وحشتناک است، نه؟ روزها می‌گذرند و هیچ چیز نوشته نمی‌شود. آن‌قدر میز کارتان را جابه‌جا می‌کنید که بالاخره از این کار هم خسته می‌شوید و احساس می‌کنید که مغزتان دیگر کار نمی‌کند. من برای این حالت درمانی را سراغ دارم. به‌جای رفتن پیش روانپزشک، سری به کتابخانه بزنید.

برای رُمان‌نویسها نوشتن چنین داستانهایی امری طبیعی و سهل‌الوصول است. رمان‌نویس می‌تواند مستقیمآ به قلب افکار و احساسات بزند و قصه را یکسره در چشم‌انداز زندگی درونی قهرمان پیش ببرد. اما برای فیلمنامه‌نویسان تاکنون چنین داستانهایی شکننده‌ترین و دشوارترینها بوده‌اند. ما نمی‌توانیم دوربین را به درون مغز بازیگر ببریم و افکار او را ثبت کنیم

نویسنده تازه‌کار فقط روی تجربه خود حساب می‌کند و می‌پندارد که زندگی‌اش و فیلمهایی که دیده حرفی را که باید بزند و نحوه بیان آن را به او می‌آموزد.

نویسنده تازه‌کار فقط روی تجربه خود حساب می‌کند و می‌پندارد که زندگی‌اش و فیلمهایی که دیده حرفی را که باید بزند و نحوه بیان آن را به او می‌آموزد.

هالیوود نه‌تنها به حیات خود ادامه می‌دهد بلکه رشد هم می‌کند زیرا تقریبآ بی‌رقیب است؛ مقامی که اتفاقآ از ابتدا به او تعلق نداشته. از زمان ظهور نئورئالیسم تا یورش عظیم موج نو، سینماهای امریکای شمالی انباشته از آثارِ فیلمسازانِ نابغه اروپایی بود که رقیب سرسختی برای فیلمسازان هالیوودی به‌حساب می‌آمدند. اما پس از مرگ یا بازنشسته شدنِ این استادان، در بیست وپنج سال گذشته شاهد زوال تدریجی فیلمهای اروپایی به لحاظ کیفی و محتوایی بوده‌ایم.

نخستین گام در راه خلق یک داستان خوب خلق دنیایی کوچک و قابل شناخت است.

ریشه تمام کلیشه‌ها را می‌توان در یک چیز و تنها یک چیز یافت: نویسنده دنیای داستان خود را نمی‌شناسد.

شاه‌پیرنگ نه کهنه است و نه نو، نه شرقی است و نه غربی؛ بلکه تنها و تنها انسانی است.

استعدادِ فاقد مهارت مثل بنزین بدون ماشین است، که شعله زیادی دارد اما چیزی را به حرکت درنمی‌آورد.

ماده خام استعداد ادبی کلمات است و ماده خامِ استعداد داستانگویی خودِ زندگی.

نویسنده «تجاری» غالبآ مسحور تصاویر جذاب می‌شود غافل از اینکه سرگرمی ماندگار تنها در حقایق انسانی نهفته در پشت تصاویر یافتنی است.

استعداد ادبی کافی نیست. اگر داستانگویی بلد نباشید توصیفات زیبا و ظرایف کلامی که ماهها و ماهها وقت صرفشان کرده‌اید به لعنت خدا هم نمی‌ارزند. چیزی که برای دنیا می‌آفرینیم، چیزی که دنیا از ما می‌خواهد، داستان است. حالا و همیشه.

وقتی یک فکر یا ایده خود را در لفافِ یک بارِ عاطفی می‌پیچد بیش از پیش نیرو می‌گیرد، بیش از پیش عمق می‌یابد، بیش از پیش در خاطرها می‌ماند. شاید روزی را که در آن با جسدی در خیابان روبه‌رو شدید به فراموشی بسپارید اما مرگ هملت را هرگز. زندگی به خودی خود و در غیاب چارچوبِ هنر، از هم گسیخته و بی‌معناست اما حس زیباشناختی به فکر و احساس هماهنگی می‌دهد تا آگاهی ما را دو چندان کند و نقطه اطمینانی برای ما در زندگی واقعی فراهم نماید. خلاصه اینکه، داستان خوب همان چیزی را به ما می‌دهد که از زندگی نمی‌توانیم بگیریم

اولین نسخه از هر چیزی مزخرف است. ارنست همینگوی