بریده‌هایی از کتاب زمینه‌های روان‌شناختی نماز: شیوه‌های جذب به نماز با تأکید بر مکتب اسلام و اصول روان‌شناسی

نماز فرایند هجرت از خودخواهی به خداخواهی و از خودمحوری به خدامحوری

چرا باید نمـاز بخوانیم؟ قرآن کریم با جمله‌هایی کوتاه اما پر محتوا، پاسخ‌های گوناگونی به این پرسش داده است مثلا در جایی می‌فرماید: «وَ أَقِمِ الصَّلَاهَ لِذِکرِی»؛ و نماز را برای یاد من بپا دار. در این آیه رمز و راز نماز به یاد خدا بودن است و این چیزی است که حُسن و نیکویی آن برای هر انسانی که بر فطرت خویش باقی باشد از بدیهیات است. برای یک انسان فطری به یاد خدا بودن یک تکلیف نیست؛ که یک لذت و نشاط و شادمانی است.

«آگوست ساباتیه»- استادفلسفه دانشگاه پاریس- درکتاب فلسفه دین می‌گوید: دین، روح انسان را با نیرویی نامرئی که مقدّراتش را در اختیار دارد، ارتبـاط می‌دهد و نماز که این ارتباط را برقرار می‌سـازد، دین حق، یعنی همان دینی است که به مرحله علم درآمده است. اگر دین با عمل زنده‌ای که پیوند دهنده‌ی آفـریده به آفریدگار و سوق دهنده‌ی روح به سـوی رستگاری باشد توأم نگردد معنا و مفهومی نخواهد داشت. این گفته‌آگوست ساباتیه مفهوم همان سخن رسول خدا(ص)است که فرمودند: «لاخَیرَ فی دینٍ لاصَلوهَ فیه»؛ خیری نیست در دینی‌که نماز درآن نباشد.

قرآن کریم در شرح حال دودمان ناشایست برخی از پیامبران(ع) می‌فرماید: «فَخَلَفَ مِنْ بَعْدِهِمْ خَلْفٌ أَضَاعُوا الصَّلَاهَ وَاتَّبَعُوا الشَّهَوَاتِ»؛ پس بعد از آنان، فرزندان ناشایسته‌ای روی کار آمدند که نماز را تباه کردند، و از شهوات پیروی نمودند.