بریده‌هایی از کتاب انسان شناسی بیماری

بازنمایی عبارت است از تلاقی تجربه‌ای فردی و مدل‌های اجتماعی در قالب شیوه‌ای خاص از درک امر واقع، شیوهٔ تصویر-باور که- برخلاف مفهوم و نظریهٔ عقلانی‌سازی پسینی آن- رنگ و بویی عاطفی و باری غیرعقلانی دارد. بازنمایی دانشی است که افراد یک جامعهٔ معین یا یک گروه اجتماعی، دربارهٔ یک بخش از وجود خود و تمامیت وجود خود ساخته‌وپرداخته می‌کنند. بازنمایی، تفسیری است که در پیوندی تنگاتنگ با امر اجتماعی سامان می‌یابد و برای کسانی که به آن گرایش پیدا می‌کنند، به خودِ واقعیت بدل می‌شود. از دید ما، در واقع وجه شاخص یک بازنمایی این است که هرگز به‌مثابه بازنمایی اندیشیده نمی‌شود؛ بازنمایی به‌ویژه بر کژتابی‌ها و کژدیسگی‌هایی که ناگزیر در خود دارد سرپوش می‌گذارد،

همراهی بیمار از سوی پزشک فقط به مراقبت‌های درمانی محدود نمی‌شود، بلکه به کلام و معنا هم مربوط است. به‌میانجی کلام و معناست که وضع و حال بیمار، مراقبت‌ها و سمت‌وسوی آینده نمود می‌یابد. بیماری که جهت را گم کرده است، دیگر یاوری برای درمان ندارد.

تماس با پزشک می‌تواند اضطراب را کاهش دهد و لحظهٔ به‌رسمیت‌شناختن دیگری را پیش می‌آورد، لحظه‌ای که بیمار بی‌صبرانه انتظارش را می‌کشد تا دردهایی را که امانش را بریده‌اند بازگو کند. پزشکی زمانی اثر دارد که درمانگر، جهان معنایی و ارزش‌های بیمارش را در نظر بگیرد. انسان را برخلاف میل و اراده‌اش و با تحمیل مراقبت‌هایی که به وجدان او توهین می‌شود، سنت‌ها و ارزش‌هایی که زیر پا گذاشته می‌شود و له‌کردن ایده‌ای که بیمار از خود ساخته است درمان نمی‌کنند. بیمار، ماشین خرابی نیست که باید تعمیر شود.

محدودیت‌های اثرگذاری کنش انسان بر محیط، پیش از اینکه عینی باشند معنایی‌اند.

درمان عبارت است از تبدیل وضعیتی که در آغاز برای ذهن فرد بیمار، قالبی عاطفی داشته است، به چیزی که قابل‌درک است؛ یعنی دردهایی که پیش‌تر بدن از پذیرش آنها سر باز می‌زد و نمی‌توانست تحمل کند، اینک دیگر قابل‌فهم شده‌اند.