بریده‌هایی از کتاب صندوقچه مدفون

مامان‌بزرگ همیشه می‌گفت آدم‌ها، صرف‌نظر از درستی یا نادرستی، چیزی را باور می‌کنند که دوست دارند درست باشد.

مامان‌بزرگ همیشه می‌گفت آدم‌ها، صرف‌نظر از درستی یا نادرستی، چیزی را باور می‌کنند که دوست دارند درست باشد.

تنها راه برای تحمل از دست دادن کسی که دوست داری، یادآوری روزهای خوبیه که باهاش داشتی.

گفت: «پای خوبی بود. همهٔ اون سال‌ها که باهاش راه می‌رفتم هیچ‌وقت به این مسئله فکر نکرده بودم. ولی وقتی از دستش دادم، شدید دلتنگش شدم. قدر چیزی که داشتم رو نمی‌دونستم تا اینکه از دستش دادم.»

چه عجیب که تنها دوستم یک روح بود که بیشتر از صد سال پیش فوت کرده. به هر حال دوست، دوست است دیگر و من هم حس خوبی نسبت به این کارگرِ یک‌پایِ معدن زغال‌سنگ پیدا کرده بودم.

«یاد اوقات خوشی باش که با چارلی داشتی و ماجرا رو آخرسر فراموش کن. تنها راه برای تحمل از دست دادن کسی که دوست داری، یادآوری روزهای خوبیه که باهاش داشتی.» فکرم که درگیر چارلی شد،

مهمه واسه حرفی که می‌خوای بزنی از کلمهٔ درستش استفاده کنی.

یکی از چیزهای خوبِ تنها زندگی کردن اینه که می‌تونی هرچی دلت می‌خواد رو هروقت می‌خوای بخوری.

قدر چیزی که داشتم رو نمی‌دونستم تا اینکه از دستش دادم.

وقتی کسی رو نداری باهاش حرف بزنی خیلی احساس تنهایی می‌کنی.

هر خبری رو که بخوام می‌تونم از رادیو بشنوم. بیشترشون خیلی ناراحت‌کننده‌ان. همون بهتر که بی‌خبر بمونم.

ماشین‌سواری با عمه اِتل باعث می‌شد ترن‌هوایی‌های مرکز تفریحی ایالتی لوس و کسل‌کننده به نظر بیاید.

مامان بهم هشدار داده بود که در رفتارم مرتکب تبعیض سنی نشوم. گفت: «اینکه مُسنه دلیل نمی‌شه، شخصیت جالبی نداشته باشه.»