بریده‌هایی از کتاب روح تسخیر ناپذیر

چیز بتواند تو را از درون بیازارد، بدین معناست که به مدل تو اصابت نموده. بدین معنا که به بخش کاذب تو که خود ساخته‌ای تا بتوانی تعریف خود را از واقعیت تحت کنترل داشته باشی، برخورد کرده است.

مثلاً فکر کن کمی احساس حسادت یا ترس داری. اگر بر آن تمرکز کنی، این احساس رشد کرده و توجه بیشتری می‌طلبد.

سرانجام، به نقطه‌ای از خود می‌رسی که متوجه می‌شوی تو، همان فرد تجربه‌گر، ویژگی خاصی داری. و آن کیفیت آگاهی است، هشیاری، حسی شهودی از وجود. تو می‌دانی که در آنجا هستی. نیازی نیست بدان بیندیشی؛ فقط می‌دانی.

کم‌کم این موضوع تبدیل به سؤالی جدی می‌شود: من کیستم؟ چه کسی است که تمامی این تجربه‌های بدنی، هیجانی، و ذهنی را دارد؟

درست همان‌گونه که بدون هیچ تلاشی به بیرون نگاه می‌کنی و همه چیز را می‌بینی، سرانجام در درون نیز باید به‌قدری در جایگاه خود عقب بنشینی که تمامی فکرها و هیجان‌هایت را ببینی،

روزی به این نتیجه خواهی رسید که این وراجی بی‌وقفۀ درونی هیچ فایده‌ای نداشته، و هیچ دلیلی برای این تلاش مداوم در فهمیدن همه چیز وجود ندارد. سرانجام درمی‌یابی که علت اصلی مشکلات، خودِ زندگی نیست. علت واقعی مشکلات، هیاهوی ذهن تو از زندگی‌ست.

تو فاعل هستی، و فکرها تنها موضوع یا مفعول دیگری هستند که تو می‌توانی از آنها آگاه باشی. تو همان افکارت نیستی. تو تنها از افکارت آگاهی.

محکم در جایگاه شهود بنشین و کنترلی را که ذهن متعارف بر تو دارد رها کن. این زندگی توست - آن را بازپس بگیر.

اگر نتوانی مسیر دنیا را به دلخواه تعیین کنی، آن را از درون به کلام درمی‌آوری، درمورد آن به قضاوت می‌نشینی، از آن گله و شکایت می‌کنی، و بعد تصمیم می‌گیری در برابر آن چه بکنی. این کار به تو احساس قدرت بیشتری می‌دهد.

خانۀ افکار خود را در وسط اقیانوسی از نور میلیاردها ستاره تجسم کن. هشیاری خود را در دام تاریکی این خانه ببین، که در تلاشی روزانه برای روشن نگاه داشتن نور ضعیف و ساختگی‌ای است که تجربه‌های محدود تو آنها را برمی‌افروزند. حال دیوارها را درحال فروریختن ببین، و رهایی بی‌قیدوشرط و بدون تلاش آگاهی را نظاره کن که در درخشش زیبای آنچه هست و همواره بوده گسترش می‌یابد. حال به این تجربه نامی عطا کن – روشن‌بینی.