بریده‌هایی از کتاب مقدمات روانشناسی یونگ؛ نظریه های تحلیل روان ۲

هدف نهایی آموزش و پرورش همین است یا لااقل همین باید باشد که آنچه ناخودآگاه است، به آگاهی آورده شود. آموزش، همان‌طور که از ریشه‌شناسی لغت برمی‌آید، بیرون کشیدن چیزی است که به حالت خفته از همان آغاز در انسان وجود دارد، نه پر کردن ظرفی خالی با دانش و اطلاعات.

یونگ نوشت: «هدف اصلی روان‌درمان‌گری انتقال فرد به جایگاهی غیرممکن از حالت خوشبختی نیست. هدف این است که فرد در برابر ناملایمات و ناراحتی‌ها، استقامت و شکیبایی فلسفی بیاموزد»

یونگ به این نکته اشاره کرده که دنیای مدرن، امکانات کافی در اختیار سایه، جهت تفرد یافتن نمی‌گذارد.

فقدان ارزش، باعث ایجاد خلاء در شخصیت می‌شود.

تنها هدف وجودی انسان، افروختن چراغی در ظلمت بودن محض است.

به گفتهٔ یونگ: «افراد دارای عقده نیستند. این عقده‌ها هستند که افراد را در بر می‌گیرند! هدف درمان تحلیلی، حل کردن عقده‌ها و آزادسازی فرد از ظلمی است که این عقده‌ها بر زندگی او روا می‌دارند».

یک نماد بیش از هر چیز، تلاشی جهت نمایاندن یک کهن‌الگوست، ولی نتیجه همیشه ناکامل است. یونگ اذعان می‌داشت که تاریخ انسان شاهدی است بر تلاش او جهت یافتن نمادهای بهتر، به معنی یافتن نمادهایی که به‌طور کامل و آگاهانه (تفردیافته) کهن‌الگوها را تحقق بخشند.

مفاهیم کلیدی در روان‌پویش‌گری یونگ شامل انرژی روانی یا لیبیدو، ارزش، تعادل‌سازی، آنتروپی، هم‌ارزی، پیش‌روی، واپس‌روی و هدایت هستند.

مفهوم کهن‌الگوی خویشتن، مهم‌ترین نتیجهٔ مطالعات یونگ دربارهٔ ناخودآگاه جمعی محسوب می‌شود. او زمانی کهن‌الگوی خویشتن را کشف کرد که مطالعات فشرده و نوشته‌های او دربارهٔ سایر کهن‌الگوها به اتمام رسیده بود. او چنین نتیجه گرفت که: «... خویشتن، هدف ما در زندگی است. زیرا خویشتن کامل‌ترین تظاهر و تجلی ترکیب سرنوشت‌سازی است که آن را فردیت می‌نامیم».

باید تأکید کم‌تری بر کسب خودشکوفایی کامل داشت و بیشترین تأکید باید بر کسب دانش دربارهٔ خود گذاشته شود. خودشناسی راه را به سوی خودشکوفایی روشن و هموار می‌سازد. این تمایز بسیار مهم است، زیرا بسیاری از افراد سعی در ارضای ظرفیت‌های خود دارند، بدون اینکه کم‌ترین دانش را دربارهٔ خود کسب کرده باشند. آنها خواهان رسیدن به کمال در کم‌ترین زمان هستند