بریده‌هایی از کتاب صاحب پنج شنبه ها

شما مرامی را در نظر بگیرید که ۲۵۰ سال علیه آن مرام حکومت شده است، اصلا باید هیچ چیزش نماند، باید به کل از بین برود؛ ولی شما می‌بینید الان دنیا چه خبر است و شیعه به کجا رسیده است.

- ما خیلی وقت‌ها از گناهان بزرگ توبه می‌کنیم و گناهان کوچک را اصلا به حساب نمی‌آوریم؛ چون فکر می‌کنیم مهم نیست! همان می‌شود دام و بلای به جان! فکر کردم؛ گناه، کوچک و بزرگش یک طرف، اما مهم‌تر این است که هر گناه بی‌ادبی است به خداوند متعال، شکستن حریم الهی است؛ اسراف کردن نعمت‌هایی است که داریم و خرابشان می‌کنیم. گناه ما آسیب زدن به دیگران است. بدحجاب فکر می‌کند که خودش است و لذتش، اما مهم امر خداست که زمین می‌زند و دستور شیطان را انجام می‌دهد.

ما انسان‌ها، برای رسیدن به خواسته‌هایمان، راه‌های دور را انتخاب می‌کنیم؛ مسیرهای سخت، دوستان اشتباهی، کارهای عجیب! همیشه فکر می‌کردم که خالق من همین را مقدر کرده است؛ که خودم را به چاه بیندازم از ترس چاله. دیدم نه! راه‌های هموارتری برای رسیدن است، نزدیک‌تر، سرسبزتر. و خدایی که همین نزدیکی است برای برآورده کردن نیازهای من!

خدا نعمت را به همه داده است؛ فقط انسان‌ها باید قدر نعمت را بدانند و از آن درست استفاده کنند. نعمت افزون می‌شود اگر با گناه خرابش نکنیم. نعمت امام به شهر سامرا که ساکنانش همراه خلیفه ظالم بودند هم داده شد! قدر ندانستند! بگذریم. فقط یک سوال؛ ما قدر امام زمان‌مان را می‌دانیم؟

اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَی الْحَسَنِ بْنِ عَلِی بْنِ مُحَمَّدٍ الْبَرِّ التَّقِی الصَّادِقِ الْوَفِی النُّورِ الْمُضِی ءِ خَازِنِ عِلْمِک وَ الْمُذَکرِ بِتَوْحِیدِک وَ وَلِی أَمْرِک وَ خَلَفِ أَئِمَّةِ الدِّینِ الْهُدَاةِ الرَّاشِدِینَ وَ الْحُجَّةِ عَلَی أَهْلِ الدُّنْیا فَصَلِّ عَلَیهِ یا رَبِّ أَفْضَلَ مَا صَلَّیتَ عَلَی أَحَدٍ مِنْ أَصْفِیائِک وَ حُجَجِک وَ أَوْلادِ رُسُلِک یا إِلَهَ الْعَالَمِینَ

روزهای آخر بهرهٔ دنیا از حضور امام حسن عسکری بود. قلمی برداشتند و نامه‌ای برای دوست و یارشان ابن‌بابویه نوشتند: آن زمانی که همه جا را ظلم می‌گیرد، از خدا صبر بخواهید. برای فرجش دعا کنید. جدم رسول خدا هم گفته بهترین عبادت انتظار فرج است، وقتی می‌آید با خودش خوشی می‌آورد، بعد همهٔ مشکلات و ناراحتی‌ها تمام می‌شود، پس منتظر باشید تا ظهور کند. بحار الانوار، ج ۵۰

شیعه هرچه‌قدر هم که تحت فشار و محاصره باشد باز هم اهل مبارزه است! هرچه‌قدر که محدود باشد باز هم اهل تدبیر و کار است! شیعه، محدودیت و مهجوریت نمی‌شناسد راه را می‌داند و تدبیرها می‌کند تا از مسیر حق منحرف نشود و تکلیفش را انجام دهد! مثل امامش، مثل امامانش...

دوران عمر بیست‌ونه ساله امام حسن عسکری(ع) سه تجلی داشت: تجلی اول سیزده سال است که زندگی آن حضرت در مدینه گذشت. تجلی دوم ده سال در سامرا قبل از امامت. تجلی سوم نزدیک شش سال امامت آن حضرت!

خدایا! ما شکایت داریم از نبودن پیامبرمان از غیبت امام‌مان از زیادی دشمنان‌مان از کمی دوستان‌مان خدایا در این بلاها و سختی‌ها، چنان دارد از خیل دوستانمان کم می‌شود که نگران دین و محبت‌مان شده‌ایم! خدایا! سختی‌ها بر قلبمان فشار می‌آورد، ذهن‌هایمان را آشفته کرده است و تنها به دست توست که فرج و گشایش محقق می‌شود. ما را دریاب با ظهور حجتت یا الله...

خدا نمی‌پسندد که تو برای آن‌که «باکلاس» نشان داده شوی، مقبول مردم باشی... شبیه کفار لباس بپوشی، بگردی، بخوانی، بخوری! از ترس جنگ و خوار شدن و برای راحت‌طلبی و آسایش خودت، مقابل دشمن سر خم کنی! سبک زندگی‌ات را عوض کنی... اگر کفار را قدرتمندتر از خدا بدانی، در دستان ظالمانهٔ آن‌ها له می‌شوی. اما در کنار خداوند جز عزت و آرامش چیزی نیست!

خدا بر سر دنیا منت گذاشت که صبر کرد یازده امام در رنج باشند و مردم در بی‌قیدی! امام حسن(ع) تربیت کردند کسانی را که تربیت‌پذیر بودند و اکنون هم تربیت دست مولایی است که مثل اجدادش نسبت به مردمش مهربان است و لیکن باز هم نپذیرفتن او، تقصیر اختیار ماست که خود را می‌خواهد و امام را هم نمی‌خواهد و همین هم شده که در سراسر دنیا خندهٔ مستانهٔ حکومت شیطان به گوش می‌رسد.