بریده‌هایی از کتاب کافه ای بر لبه جهان

زمانی چیزی رضایت‌بخش است که خود ما آن را رضایت‌بخش می‌دانیم؛ نه به‌خاطر این‌که دیگران این را به ما می‌گویند

در زندگی فقط خودت هستی که می‌دانی از زندگی چه می‌خواهی. هرگز نگذار کسی یا چیزی تو را به جایی برساند که احساس کنی دیگر کنترلی روی سرنوشت خودت نداری. در انتخاب راه خود کوشا باش؛ در غیر این صورت راه را برایت انتخاب می‌کنند.

«با گذشت زمان، مردم درمی‌یابند که یک روز فرصت خود برای رسیدن به زندگی دلخواه‌شان را از دست می‌دهند. آن‌چه از آن می‌ترسند همان روزی است که در آینده کمین کرده است، زمانی که دیگر فرصتی برای آن‌ها باقی نمی‌ماند. آن‌ها از روز مرگ‌شان می‌هراسند.»

یک شب، وقتی با انباشت قبض‌هایی مواجه شدم که دوباره بخش اعظمی از حقوق من را می‌خورد، روی تخت افتادم و به سقف زل زدم. این تنها کاری بود که از من برمی‌آمد تا جلوی جاری شدن اشک‌هایم را بگیرم. دریافتم که زندگی داشت از کنارم می‌گذشت و من داشتم آن را با شغلی که واقعاً اهمیتی برایم نداشت تلف می‌کردم و سعی داشتم با خریدن چیزهایی که باز برایم ارزشی نداشتند، زندگی ازدست‌رفته‌ام را جبران کنم. بدتر از همه این بود که برای بازگشت به زندگی دلخواهم، باید تا شصت‌سالگی کار می‌کردم، یعنی تا زمان بازنشستگی.»