بریده‌هایی از کتاب درمانگاه فلسفه

ترس از خودِ ترس نیرو می‌گیرد، نه آن چیزی که باعث ترسیدن می‌شود.

فلسفی‌ترین چیز برای افلاطون و ارسطو همین بود که ساده و آرام زندگی کنند.

فلسفه در این حیات جانکاه چه فایده‌ای دارد؟ آیا ما را از چیزی که تباهمان می‌کند، در امان نگه می‌دارد؟ بله، فلسفه کارآمد است، چون نه ربطی به رفاه دارد و نه کاری به مرفه. از چیزی بیهوده تمجید نمی‌کند و مقام چیزی را که بی‌هدف باشد بالا نمی‌برد. فلسفه کاری به عقاید بی‌مصرف ندارد و از دو جهت سودمند است: اول آنکه با تخصص و شناخت به بررسی آن دسته افرادی می‌پردازد که از بیماری رنج می‌برند و دوم به خیلی از ما که عقیده داریم مشکلی نداریم، می‌فهماند که در واقع این‌طور نیست و ما هم بیمار هستیم. اگر پای فلسفه در مورد دوم به میان نیاید، بیماری پنهان می‌ماند و شیوع پیدا می‌کند، چون این نوع از بیماری را نه دکتر تشخیص می‌دهد، نه روان‌شناس و نه خودِ فرد.

تناقض زندگی روزمره در این است که هم یکنواخت و هم در عین حال شکننده است؛ کاملاً غریب نیست اما هر لحظه تغییر می‌کند. زندگی همواره می‌شتابد؛ زندگی... آیا راهی هست که فلسفه پیش پایمان بگذارد؟

دانستیم برای آنکه بتوان با واقعیت روبرو شد و فضایی قابل سکونت در آن ایجاد کرد، جرئت و جسارت لازم است. واقعیت نه همیشه مثل یک تخت‌خواب تزئین‌شده با گل رز، خوش است و نه کاملاً بلایی آسمانی محسوب می‌شود. ولی مدام بی‌طرفانه بین این دو حالت سیر می‌کند و هیچ‌وقت واقعاً تعلقی به ما ندارد.

برای خود معمای بزرگی هستیم و فلسفه در حل این موضوع به ما کمک می‌کند. حل این معما باعث گرفتن تصمیمی حیاتی می‌شود: چه زندگی‌ای را در پیش بگیرم تا خودم باشم؟ این سؤال ما دیگر محدود به خودشناسی و توجه به درونیات نیست، بلکه شیوهٔ زندگی را نیز در بر می‌گیرد. بهترین زندگی، آنکه کاملاً مناسب من باشد، کدام است؟ بحث ما از حالا مربوط به مسئله‌ای است که اساسی‌ترین تمایل انسان را هدف قرار می‌دهد: کدام جریان زندگی برای من از همه بهتر است؟