بریده‌هایی از کتاب ناجی

گفتند: می‌گذرد ... چون می‌گذرد غمی نیست! آه خدایا با این مردم بی‌احساس چه کنم؟

نوشتن از تنهایی گاهی تنهاترت می‌کند

سطر به سطر، تمام نوشته‌هایم از تو و برای توست و واژه‌ای غیر از تو، در آن مکانی نخواهد داشت پس تو بمان که به یگانگی عشقت قسم که هرچه هست تویی پس تنها تو بخوان ای ناجی من

و صدایی که تمام سلول‌های مرده تنم را احیا می‌کرد گویی خداوند دمی مسیحایی به او داده بود، آن‌قدر ملکوتی که در یک آن، روح زخمیام را التیام بخشید.

از همان کودکی (تو) را (طو) می‌نوشتم تا معلم باز مرا تنبیه به تکرار نوشتن (تو) کند!

صدبار گفته بودم و بازخواهم گفت: آبی که می‌پوشی کبوتر می‌شوم، حال با آبی اسمان و کبوترهای بام ذهنم چه کنم؟

گفتند: گذر زمان همه‌چیز را حل می‌کند،

چه بعید آرزوییست ... آرزوی تلاقی سایه‌های منو تو حتی!

زل زدن‌های مداوم، افکار فرفری، موهای ژولیده، دست‌های افسرده، قدم‌های کند، کوچه‌ی قرنطینه‌ی ناجی، نفس‌های سخت، قرنطینه‌ی لعنتی، خاطرات شیرین، چای تلخ، کام تلخ، خواب تلخ...

هنگام مرگم پیراهنش را با من دفن کنید تا که حسابرسان بدانند علت گناهانم، عطر تنش بود.

عمیق می‌خواهمت ... عمقی به‌اندازه‌ی تنهایی‌ام!

من به غربت آیینه باور دارم‌، آیینه‌ای که از تکرار هرروز من به ستوه آمده و چه غریب‌تر این‌سوی آینه!

پس از کوچ تو ... قالب شعرهایم رنگ‌باخته‌اند از سپید به زرد

اصلاً نکند خود من هم به تو حسادت کنم.