بریده‌هایی از کتاب با بابا

يادم هست در زمينه مسائل پزشکي که سال‌ها درس خوانده بودم، فهميدم که پرهيز کردن، بيشتر از تمام درمان‌ها ارزش دارد.

خداوند کسي را در برزخ عذاب نمي‌کرد، بلکه اين انسان‌ها بودند که با اعمال دنيايي خود، باعث سوختن و عذاب خودشان مي‌شدند. درست مثل کسي که غذاي فاسدي خورده و به يک جشن باشکوه رفته. درحالي که همه در حال لذت بردن از جشن هستند، او مشغول عذاب خودساخته‌اي است که قبل از مهماني براي خودش ايجاد کرده! اگر او غذاي فاسد را نمي‌خورد مانند بقيه لذت مي‌برد،

اگر ما بغداد و عماره عراق را فتح کنيم و صدام سرنگون شود، ولي از نظر تهذيب نفس و خودسازي عقب باشيم، شکست خورده‌ايم...

اي کاش در دنيا به جاي اين همه دعا براي گشايش اقتصادي، از خدا رشد معنوي مي‌خواستم تا جايگاه بهتري نصيبم مي شد. اي کاش هر زمان نمازم قضا مي‌شد بلافاصله به جا مي‌آوردم. اي کاش مانند مقربين، سحرها را بيدار بودم و لذت مناجات با خدا را بيشتر حس مي کردم. اي کاش بين الطلوعين نمي‌خوابيدم تا برکات و روزي بيشتري نصيبم مي‌شد و جايگاهي بسيار بالاتر را به دست مي‌آوردم. اي کاش در امتحان خدا که در طول زندگي برايم پيش آمده بود اينقدر ناله و بي‌تابي نمي‌کردم، من با صبر در مقابل سختي‌ها، مقامات بسياري را مي‌توانستم کسب کنم. اي کاش آن زماني که قدرت انجام گناه داشتم گناه نمي‌کردم. به راستي اگر به دستورات خدا گوش مي‌کردم به مقامات بسيار بالاتري دست مي‌يافتم.

وظيفه اصلي خود که خشنودي پروردگار عالم است را فراموش نکنيد. اگر رضايت خدا را مي‌خواهيم بايد رضايت خودمان را فدا کنيم...

در جايي ديگر پرسيد: توي بهشت خوردني چي هست؟ بعد به شوخي گفت: چايي هم هست؟ گفتم: آنجا اينقدر نعمت‌هاي زيبا هست که کسي به فکر چايي نيست، ولي اگر چايي هم بخواهي فراهم مي‌شود. بعد اشاره کردم به آيه: فيها ما تشتهيه الانفس و تلذ الاعين... هر چه دل بخواهد و هرچه چشم از آن لذت ببرد برايشان فراهم است. (سوره زخرف آيه ۷۱)

ما هدفمان از اين مبارزه، پيروزي و فتح بغداد نيست، بلکه هدفمان اين است که عمل به تکليف کنيم و رضاي خدا را خواهانيم.

بعد فرمودند: «الصلوه معراج المومن. نماز مثل پله‌هاي نردبان است که انسان را به اوج کمال مي‌رساند. اما برخي در همان پله‌هاي اول درجا مي‌زنند و اين کار را خسته کننده و تکراري مي‌دانند.

مشكلات و سختي‌ها، معلم زندگي ما هستند. كساني كه در مقابل مشكلات صبر مي‌كنند و به دنبال برطرف كردن آن‌ها هستند، ظرفيت وجودي خودشان را بالا مي‌برند و در پيشگاه خدا مقام بسيار بالايي دارند. اما آن‌ها كه در مقابل مشكلات جزع و فزع كرده و تحمل نمي‌كنند، در واقع خود را از توفيقات بزرگي كه مي‌توانست نصيب آن‌ها شود محروم مي‌كنند.

از مهمترين مطالبي که درک کردم اين بود:‌ نخستين وظيفه‌اي كه ما داريم، عشق و ابراز محبت نسبت به ديگران است. و اولين كسي كه بايد به او عشق بورزيم و با ادب در محضر او باشيم،