بریده‌هایی از کتاب پاتروس

کهکشان راه شیری، منظومه شمسی، سیاره زمین بر اساس داستانی که پاتروس، از هزار سال آینده به دستم رساند!

- بچه‌ها داره دیر میشه، بیایید فردا برگردیم. و این را همراه اضطراب و ترس بیان کرد. شاثا که کوچکترین ژاویل بود، روی چهار پایش برخواست و این سبب شد دو ژاویل دیگر هم از او پیروی کنند. در دوراهی عجیبی قرار گرفته بودند، به کنجکاوی‌شان ادامه دهند یا اینکه به قرارگاه برگردند. تاریکی هوا و ترسی که بر آنها چیره شده بود سبب شد راه دوم را برگزینند و از حالت ایستاده به خوابیده در آمده و پاهایشان را در انتهای بدنشان جمع کرده و مانند مته شروع به چرخش کردند و با گرد و خاکی وحشتناک به سمت کوه المپیوس رفتند.

- به نظرتون توی این گودال یک موجود درشت‌هیکل پنهان شده؟ پاتروس مقداری خود را عقب کشید و تلاش کرد در سیاهی اعماق گودال ژرف، چیزی ببیند اما هیچ چیز را حس نکرد. او در حقیقت چشمی برای دیدن، گوشی برای شنیدن، دهانی برای صحبت و بینی برای بوییدن نداشت. تمام حسی که از دنیای پیرامون داشت از طریق دو شاخ تیز بالای سرش به او منتقل می‌شد. اختروس ارتعاش کرد:

انسان‌ها هزار سال پیش از بین رفتن. - اینجا زندگی می‌کردن؟ - نه. زمین! و اون زیباترین سیارهٔ این منظومه و حتی کهکشان راه شیری بود. بقایای انسان‌ها هنوز اونجا وجود داره. ناگهان هر سه ژاویل با شنیدن این اسم خشکشان زد. - زمین؟

خورشید بار دیگر این سوی زمین را روشن کرد. انگار نه انگار که شب گذشته جنگی وحشتناک در جو زمین شکل گرفته و تعداد زیادی ژاویل و پافتامیل منهدم شده و در فضا پراکنده شده اند.

پافتامیل تمام انرژی که در وجودش ذخیره شده بود را صرف پرتاب ژاویل‌ها کرده و خود مانند پودری در فضا پراکنده شد و از بین رفت. او آخرین وفاداری اش را هم در حق انسان‌ها ادا کرد و خود نابود شد.

تنها چیزی که برای آنها تعریف شده بود ویران کردن سیاره‌ها بود، یک وظیفه ذاتی برای نسل ژاویل‌ها. به چیز بیشتری نمی‌اندیشیدند. معمولا ژاویل‌های کوچک تلاش می‌کردند تا هر چه بیشتر خرابکاری کنند تا درجه‌های بالاتری کسب کنند. هر چه ویرانگرتر و هر چه وحشی‌تر دارای ارزش بیشتر.