بریده‌هایی از کتاب سوره تکاثر

راهی که مسیر ما را در زندگی مشخص می‌کند و باعث می‌شود که ما در زندگی هدفی داشته باشیم، همان "صراط مستقیم» است و این نعمت حقیقی ارزانی‌شده به انسان است. اگر بخوریم و بنوشیم و زندگی کنیم، اما به راه راست هدایت نشویم، گم و منحرف می‌شویم و می‌میریم و از یاد می‌رویم. اما اگر زندگی کنیم و در راه راست خود برویم، به این نعمت حقیقی می‌رسیم.

ما می‌خوریم تا زندگی کنیم؛ می‌پوشیم تا زندگی کنیم؛ نَفَس می‌کشیم و به سایه و خانه پناه می‌بریم، تا زندگی کنیم. خوب زندگی کردیم، پس از آن چه؟ چرا زندگی می‌کنیم؟ هدف از زندگی چیست؟

علمی که برای خداوند نباشد، مادی و ظالمانه خواهد بود. مقصود این است که ای آدمیان، باید زمانی را برای اندیشیدن به سرنوشت اختصاص دهید. از کجا آمده‌ای و به کجا می‌روی؟ برای چه آفریده شده‌ای؟ در آینده چه چیزی رخ خواهد داد؟ آیا همین که تلاش کنی تا به این مقام یا آن مقام برسی یا این موضوع را یاد بگیری، بسنده است؟ دنیا همین است؟ زیاده‌خواهی تا آن هنگام که پا به گورستان بگذارید، شما را مشغول می‌کند.

معنا و تفسیر قرآن کریم منحصر در شأن و زمان نزول نیست، بلکه معنایی وسیع‌تر از شأن نزول دارد.

خلقت انسان و هستی از جانب خداست. خداوند به ما نعمت داده و ما را هدایت کرده و راه درستی را که برای ما مقدر کرده، روشن ساخته است. این راه را همان دین دانستیم و اکمال آن با ولایت است. بنابراین، ولایت تمام‌کنندهٔ رسالت است.

علاوه بر این، پیامبر در حق حضرت علی (ع) فرموده‌اند: "عَلِی مَعَ الحَقِّ وَ الحَقُّ مَعَ عَلی یدُورُ حَیثُما دارَ.» (علی با حق است و حق با علی، هرکجا که علی باشد، حق نیز با اوست.)

پاره‌ای از اصحاب پیامبر زمانی بت‌پرست بودند و یا پیش از اسلام دین دیگری داشتند، غیر از علی بن ابی‌طالب، که او فقط فرزند اسلام بود. هنگامی که دعوت به اسلام آغاز شد، او هشت‌ساله و در خانهٔ پیامبر بود. بنابراین، علی به اسلام چشم گشود. اسلام را با گوشت و پوست خود لمس کرده بود و ذهن و روان و شیوه و ارادهٔ او ریشه در اسلام داشت. او شخصیتی جز شخصیت اسلامی نداشت و در خانهٔ پیامبر تربیت شد.

هر اندازه که می‌خواهی مال جمع کن. این مسئله با زهد منافاتی ندارد. مهم آن است که تو مالک باشی، نه مملوک. من می‌توانم اموال بسیاری داشته باشم و در آن‌ها تصرف کنم و از آن‌ها برای تربیت فرزندانم و رفتن به بهشت و کمک به مردم استفاده کنم. به بیان دیگر، من از مال چون ابزاری برای خود استفاده می‌کنم. اما گاهی اموالم مالکِ من می‌شوند.

امام می‌گوید: "لَیسَ الزُّهدُ أَن لا تَملِک شَیئاً بَلِ الزُّهدُ أَن لا یملِکک شَیء.» (زهد آن نیست که مالک چیزی نباشی، بلکه زهد آن است که چیزی مالک تو نباشد.)