بریده‌هایی از کتاب کمک های اولیه عاطفی

طرد شدن چنان درد احساسی شدیدی ایجاد می‌کند که می‌تواند بر افکار ما تأثیر گذارد، احساس عصبانیت ما را دوچندان کند، اعتماد و عزت‌نفس ما را تخریب کند و احساسِ بنیادینِ تعلق داشتن ما را ناپایدار کند.

ماهیت ناخودآگاه ناتوان‌سازی خود می‌تواند باعث شود حتی هنگامی که شخص دیگری آن‌را به ما گوشزد می‌کند، نسبت به آن نابینا باشیم.

نحوه‌ی برخورد ما با شکست، تأثیر بسیار زیادی بر موفقیت ما در زندگی و همین‌طور خوشحالی و سلامت عمومی‌مان دارد.

هراس از شکست باعث می‌شود بسیاری از ما به هرگونه رفتار ناتوان‌کننده‌ای دست بزنیم. رفتارهایی که در آن‌ها بدون این‌که آگاه باشیم، موانعی را بر سر راه موفقیت خود می‌تراشیم یا در مورد موانع موجود اغراق می‌کنیم. در واقع، ما اغلب در ساختن این موانع ناتوان‌ساز بسیار خلاقانه عمل می‌کنیم تا چیزی داشته باشیم که آن را برای شکست خود مقصر بدانیم.

آنچه نشخوار فکری را به‌نوعی آسیب روانی تبدیل می‌کند این است که این عمل، به هیچ‌گونه یافته‌ی جدیدی که بتواند زخم‌های عاطفی ما را بهبود ببخشد منجر نمی‌شود و در عوض، تنها باعث می‌شود به زخم‌های احساسی خود چنگ بزنیم و مجدداً آن‌ها را دچار عفونت کنیم.

فکر نزدیک شدن به یک غریبه یا بدتر از آن، گروهی از غریبه‌ها و شروع یک مکالمه کافی است تا باعث ایجاد حس وحشت ایجاد شود و ما پیش‌بینی کنیم که هرگونه تلاش این‌چنینی به طرز فاجعه‌آمیزی خاتمه خواهد یافت.

مطالعات نشان می‌دهد والدینی که از هراس از شکست رنج می‌برند، اغلب چنین ترس‌هایی را به فرزندان خود نیز منتقل می‌کنند. بیشتر والدین فرزندان خود را به‌عنوان بخشی از خود و محصول مهارت‌های فرزندپروریشان می‌بینند، به‌گونه‌ای که در صورت شکست فرزندان، احساس شرمِ والدین نیز برانگیخته می‌شود.

ما همچنین از تجزیه کردن اهداف بلندمدت به اهداف جانبی کوچک‌تر و واقع‌بینانه‌تر غافل می‌شویم. بدون انجام این کار، بسیاری از اهداف ما می‌توانند هولناک و طاقت‌فرسا به نظر برسند؛ و آخر این‌که ما به‌ندرت وقت کافی می‌گذاریم تا برای مقابله با موانع و مشکلاتی که ممکن است در میانه‌ی راه به وجود بیاید، برنامه‌های اجرایی تدوین کنیم و بنابراین، هنگامی که با این موانع برخورد کنیم، برای مقابله با آن‌ها مجهز نیستیم.

داشتن چندین هدف، در صورتی کمتر مشکل‌ساز خواهد بود که برای اولویت‌بندی آن اهداف برحسب ضروری یا قابل‌دستیابی بودنشان با توجه به شرایط زندگیمان در آن زمان، وقت کافی صرف کنیم.

شکست‌ها شیره‌ی اعتمادبه‌نفس، انگیزه و امید ما را می‌کشند. آن‌ها می‌توانند ما را وادار كنند تا از تلاش‌ها و موفقیت‌های آینده‌ی خود چشم‌پوشی كنیم. به‌عنوان یک قاعده‌ی کلی، هرچه تصوراتمان راجع به ویژگی‌ها و توانایی‌هایمان ناپایدارتر و منفی‌تر باشد، انگیزه‌ی کمتری خواهیم داشت، زیرا تعداد بسیار معدودی از ما تلاش می‌کنیم تا اهدافی را دنبال کنیم که واقعاً معتقدیم دسترسی به آن‌ها غیرممکن است.

هراس از شکست باعث می‌شود بسیاری از ما به هرگونه رفتار ناتوان‌کننده‌ای دست بزنیم. رفتارهایی که در آن‌ها بدون این‌که آگاه باشیم، موانعی را بر سر راه موفقیت خود می‌تراشیم یا در مورد موانع موجود اغراق می‌کنیم. در واقع، ما اغلب در ساختن این موانع ناتوان‌ساز بسیار خلاقانه عمل می‌کنیم تا چیزی داشته باشیم که آن را برای شکست خود مقصر بدانیم.

آنچه نشخوار فکری را به‌نوعی آسیب روانی تبدیل می‌کند این است که این عمل، به هیچ‌گونه یافته‌ی جدیدی که بتواند زخم‌های عاطفی ما را بهبود ببخشد منجر نمی‌شود و در عوض، تنها باعث می‌شود به زخم‌های احساسی خود چنگ بزنیم و مجدداً آن‌ها را دچار عفونت کنیم.