بریده‌هایی از کتاب ضریح چشم های تو

خدا شنوای دعاهای ناخوانده است

«چشم به تابلوی دل می‌ماند. نه، تابلو نه، چشم انگار جدار شفافی است که به خیال خود دل را می‌پوشاند، غافل از اینکه مثل ویترین موجودی دل را بهتر به نمایش می‌گذارد.»

اما جاده میان‌بر توکل مگر برای چیست؟! آدم چقدر باید در باتلاق بدبختی شنایش خوب شده باشد که به وکالت خدا هم اعتماد نکند.

بگذریم... که زمان می‌گذرد

مهم خداست، که می‌داند؛ مهم روسفیدی در پیشگاه اوست

هرچه که پیشتر می‌رویم بیشتر از هم جدا می‌افتیم. از ما می‌کشند ولی کم نمی‌شویم، پهن می‌شویم، گسترده می‌شویم و جلو می‌رویم.