بریده‌هایی از کتاب کتابخانه نیمه شب

این کاملاً یک مکاشفه است، که بفهمید جایی که می‌خواستید به آنجا فرار کنید دقیقاً همان مکانی است که از آن فرار کردید. این‌که زندان یک مکان نبود، یک نگرش بود.

«تو به سمت مرگ نمی‌روی. مرگ به سوی تو می‌آید.»

«مهم این نیست که به چه چیز نگاه می‌کنی، مهم این است که چه چیزی می‌بینی.»

فهمید که تبدیل به چه چیزی شده بود. یک سیاهچاله. یک ستارهٔ در حال مرگ، که در خودش فرو می‌ریزد.

ما مجبور نیستیم هر کاری را انجام دهیم تا هر چیزی باشیم، زیرا ما باز هم بی‌کران هستیم. مادامی‌که زنده هستیم، همیشه آینده‌ای با احتمالات چندگانه پیش روی ماست.

زندگی ترسناک است و زندگی به یک دلیل وحشت‌آور است، و آن دلیل این است که اهمیتی ندارد که کدام شاخهٔ یک زندگی را می‌خواهید تجربه کنید، ما همیشه همان درخت پوسیده هستیم

چیزی که او از شنا کردن دوست داشت، ناپدید شدن بود. در آب، تمرکز او چنان خالص بود که او به چیز دیگری فکر نمی‌کرد. نگرانی‌های مدرسه و خانه از بین می‌رفت. هنر شنا – او تصور می‌کرد مثل هر هنری - در مورد خلوص بود. هرچه بیشتر بر فعالیت خود تمرکز کنید، کمتر به چیز دیگری فکر می‌کنید. به نوعی، از خویشتن دست می‌کشید و به چیزی تبدیل می‌شوید که داشتید انجام می‌دادید.

استقامت، برای متمرکز ماندن در یک زندگی که پر از حواس‌پرتی است ضروری است.

می‌خواستم جایی باشم که او هرگز نبود. جایی که این روح را احساس نکنم. اما حقیقت این است که این تنها کمی اثر دارد، می‌دانی؟ مکان‌ها، مکان‌ها هستند. خاطرات، خاطرات هستند. و زندگی... زندگی لعنتی است.

«اگر کسی با اطمینان در مسیر رؤیاهای خود پیشرفت و تلاش کند، زندگی‌ای که تصور می‌کند به واقعیت تبدیل می‌شود و در روزهای عادی او با یک موفقیت غیرمنتظره روبرو خواهد شد.»

در برابر مرگ، زندگی جذاب‌تر به نظر می‌رسد.

وقتی در مکانی بیش‌ازحد می‌مانید، فراموش می‌کنید که یک جهان چه میزان وسعت دارد. شما هیچ حسی از طول و عرض جغرافیایی ندارید. دقیقاً همان‌طور که او تصور می‌کرد، درک وسعت درونی هر فرد سخت است. اما وقتی وسعت را می‌فهمید، یک‌باره چیزی آشکار می‌شود، امیدی پدید می‌آید، چه آن را بخواهید یا نه و همچون گلسنگی که به سگ می‌چسبد سرسختانه به شما می‌چسبد.

«پیش‌بینی چیزهایی که ما را خوشحال خواهند کرد، سخت است مگر نه؟»