بریده‌هایی از کتاب سفر شهادت

ما از کدام دسته هستیم؟ از کسانی هستیم که گریه می‌کنند و حسین را می‌کشند؟ ان‌شاءاللّه نه. ان‌شاءاللّه میان ما چنین کسی وجود ندارد. ولی می‌خواهید برایتان بگویم چه کسی گریه می‌کند و حسین را می‌کشد؟ روشن است که امام حسین (ع) الان نیست تا کسی او را بکشد، ولی چیزی گران‌بهاتر و مهم‌تر از خود امام حسین در دستان ماست: .... حسین، کرامت امت حسین، مقدسات حسین. اگر ما گریه کنیم، ولی در عین حال برای تضعیف اهداف امام حسین تلاش کنیم؛ اگر گریه کنیم، ولی در صف باطل باشیم؛ اگر گریه کنیم، ولی گواهی دروغ دهیم؛ اگر گریه کنیم، ولی به دشمنان کمک کنیم و به اختلاف و تفرقه در جامعهٔ خود دامن زنیم؛ اگر گریه کنیم، ولی گناهمان بیشتر شود، در این صورت ما گریه می‌کنیم، ولی در عین حال حسین را نیز می‌کشیم، زیرا تلاش می‌کنیم هدف حسین را از بین ببریم که گرانبهاتر از خود اوست. ان‌شاءاللّه ما از این دسته نیستیم.

ما بر حسین بسیار می‌گرییم، اما هرگز در گریه متوقف نمی‌شویم. گریهٔ ما برای نو کردن اندوه‌ها و کینه‌ها و میل به انتقام و خشم بر باطل است. این‌ها انگیزهٔ ما برای گریه است.

شهادت امام حسین برای زینب از نوعی دیگر بود. مرگی دیگر را تحمل کرد.

اسرائیل شر مطلق است و، از این رو، هرکس در برابر آن بایستد، خیر مطلق است.

من حسینی را که کشته شده است تا من گریه کنم نمی‌شناسم. چرا من برای امام حسین گریه می‌کنم؟ من برای امام حسین گریه می‌کنم تا او را به یاد داشته باشم و به یاد داشته باشم که او در برابر دنیایی از قدرت ایستاد؛ دنیایی که همگی دست به دست هم داده و از هر سو او را احاطه کرده بودند و او به تنهایی به میدان می‌رفت و به گفتهٔ کسی که صحنهٔ جنگ را نقل می‌کند: «به خدا سوگند مردی را ندیدم که خویشان او کشته شده باشند، ولی چنین شجاعانه مبارزه کند.» بنابراین، من نمی‌توانم مراسم عزاداری امام حسین (ع) را از تلاش برای حمایت مجاهدان در مرزها جدا بدانم. من نمی‌توانم سوگواری برای امام حسین را درک کنم مگر آنکه بتواند قهرمانانی را تربیت کند؛ کسانی را تربیت کند که در برابر ستمگر بایستند و در برابر حاکم ستمگر سخن حق را بگویند. این است معنای حسین و معنای عزاداری برای امام حسین.

خب، ما صدای حسین را شنیده‌ایم. نگویید که حسین کشته شد و همه‌چیز تمام شد. حسین برای چه چیزی کشته شد؟ برای دین کشته شد، برای حق، و برای اهداف حق. بنابراین، اهداف حسین پابرجاست. حسین ابداً به‌طور عموم از این موضع ما در منطقه و کشور راضی نیست. آیا حسین می‌پذیرد که موضع ما در برابر یهود خواری و سستی باشد؟ آیا حسین می‌پذیرد که سرزمین فلسطین و قدس جولانگاه توطئه و فساد یهود باشد؟

اسلام واقعی اسلام حسین است و، به همین سبب، زیارت با معرفت امام حسین (ع) برای حسینی‌ها بالاتر از هزاران حجی است که یزیدی‌ها به‌جا می‌آورند

حسین می‌گوید که یزید هرچه بزرگ باشد، و سپاهش هرچه عظیم باشد و هر اندازه که عوام‌فریبی‌اش گسترده و دامنه‌دار باشد و هر اندازه که افکارش جهنّمی و گسترده باشد، فداکاری را در میدان بیاور، تا همچون دسته‌های ملخ پراکنده شوند و از تو فرار کنند.

اگر حسین نبود، یزید شناخته نمی‌شد، چراکه با بسیاری از راه‌ها و روش‌ها چهرهٔ خود را می‌پوشاند و می‌توانست در پس این نقاب‌ها اسلام را با حکمی پس از حکم و امری پس از امر و موضعی پس از موضع نابود کند. ولی حسین همهٔ این‌ها را روشن ساخت و یزید و بنی‌امیه را رسوای امت کرد.

حال درمورد کسی که در مراسم عزاداری برای امام حسین گریه می‌کند، ولی نماز نمی‌خواند، چه می‌گویید؟ درمورد کسی که برای امام حسین اندوهگین است، ولی اهداف او را که گرانبهاتر از خود اوست، دنبال نمی‌کند، چه می‌گویید؟ کسی که دروغ می‌گوید و نیرنگ می‌زند، با رفتار خود حسین و یاران حسین را شکست داده است.

در آن وضعیت برابری وجود نداشت، ولی امام حسین وارد نبرد شد تا به همهٔ دنیا ثابت کند که جنگ در راه حق شکست ندارد.

جبهه‌ای که امام حسین در آن می‌جنگید تنها میدان کربلا نبود بلکه بستر تاریخ بود.

ولی به همین زودی به آنجا که آنان هستند، خواهی رفت و آن وقت آرزو می‌کنی که ای کاش دستت شل بود و زبانت لال و چنین حرفی نمی‌زدی و کاری که کرده‌ای، نمی‌کردی.

ما بر حسین بسیار می‌گرییم، اما هرگز در گریه متوقف نمی‌شویم. گریهٔ ما برای نو کردن اندوه‌ها و کینه‌ها و میل به انتقام و خشم بر باطل است. این‌ها انگیزهٔ ما برای گریه است.

مسئلهٔ فلسطین مسئله‌ای برحق است و خطر اسرائیل تنها فلسطین را تهدید نمی‌کند، بلکه لبنان را و هر انسانی را تهدید می‌کند. اسرائیل شر مطلق است و، از این رو، هرکس در برابر آن بایستد، خیر مطلق است. ما از آنان دفاع می‌کنیم و هرگز از آنان چیزی نمی‌خواهیم، جز اینکه در کنار حق بایستیم

کسی که از حق چشم‌پوشی کند و از گفتن آن خاموش بماند، شیطانی لال است.

آنان در کنار مستضعفان می‌ایستادند، نه به علت کینه از قدرتمندان، چراکه عقده‌ای در کار نیست، بلکه به سبب بیزاری از ظلم. آنان می‌خواهند زورمداران و ستمگران را از عرششان فرو کشند. پیامبر هیچ کینه و عقده‌ای از هیچ‌کس ندارد. او از این کینه‌توزی‌ها مبراست.

و امروز هر اندازه که معروف ترک شود و به منکر عمل شود و میان مردم فساد اشاعه یابد، بدین معناست که این نسل از امت، در این برهه از زمان خون امام حسین را به هدر داده است. آیا می‌شنوی؟ ای کسی که برای امام حسین اندوهگین هستی و بر امام حسین گریه می‌کنی، امروز هر چه فساد بیشتر شود و اصلاح جامعه کمتر، راه برای به نابودی کشاندن اهداف امام حسین هموارتر شده است؛ اهدافی که امام حسین (ع) برای آن‌ها کشته شد.

هر عاشورا این نکته را تکرار می‌کنیم که اگر به گریه و اندوه بسنده کنیم، گریه و اندوه کار اعصاب و جسم است و ما را از حق بی‌نیاز نمی‌کند. نخستین کسی که گریه کرد، عمربن‌سعد بود. وقتی زینب (س) از خیمه بیرون آمد و دستانش را بر سر گذاشت و گفت: «ای پسر سعد، آیا حسین را می‌کشند و تو نگاه می‌کنی؟»، عمربن‌سعد متأثر شد و گریه کرد و صورتش را برگرداند و گفت: «کار حسین را تمام کنید.»

راه کج و منحرف، از ابتدا تا انتها، در انحراف است و تماماً در یک امتداد است. حق کوچک، بزرگ می‌شود و گسترش می‌ِیابد و سیلی زدن به صورت یک یتیم به کشتن حسین (ع) می‌انجامد. گرفتن اندکی از مال حرام به آنجا می‌انجامد که ابن‌سعد برای گرفتن حکومت ری حاضر می‌شود حسین (ع) را بکشد. بی‌حرمتی به یک زن محترم با زبان یا نگاه، به بی‌حرمتی و اسیر کردن زنان منجر می‌شود.