مطالعات و بررسی‌های اخیر گویای این واقعیت است که کسانی که بیشتر نگرانند، بیشتر مستعد داشتن افکار پارانویایی هستند. وانگهی، اگر شما آدم نگرانی باشید، احتمالاً خیلی نگران این خواهید بود که دیگران دربارهٔ شما چگونه فکر می‌کنند. در حدود دوسوم بیماران مبتلا به هذیان‌های پارانویایی که در کلینیک با آنها سر و کار داریم، نه‌تنها بیش از حد معمول آمادهٔ نگران شدن هستند (و نه فقط در مورد موقعیت‌هایی که موجب برانگیختن پارانویای آنان می‌شود)، بلکه به نظر می‌رسد آنان که بیشتر نگران می‌شوند، به دلیل افکار پارانویایی خود، بیشترین افسردگی را هم دارند.
کاربر ۲۰۲۵۹۰۱
وقتی نگران هستیم، معمولاً بر جنبه‌های منفی موضوع بیشتر تمرکز می‌کنیم و ممکن است وقت زیادی صرف نگران کردن خود دربارهٔ حوادثی کنیم که احتمالاً روی نخواهند داد. ما، در نحوهٔ تفکر « اگر ... آن‌وقت چه؟ ... » بسیار متخصص (و خلاق) می‌شویم. تفکری که همیشه برای هر موقعیتی بدترین پیامد ممکن را متصور می‌شود. روان‌شناسان، تفکر « اگر ... آن‌وقت چه؟ ... » را اصطلاحاً « تفکر فاجعه‌آمیز » می‌نامندند.
کسی که در غصه خوردن حرفه‌ای است، هر حادثهٔ پیش‌پاافتاده و کم‌اهمیتی را همچون حکم اعدام می‌بیند.
کاربر ۲۰۲۵۹۰۱
کسانی که به شیوه‌ای پارانویایی به پرسش‌ها پاسخ داده بودند، دارای سه مشخصهٔ عاطفی متمایز از دیگران بودند:
- تمایل بیشتر به نگران شدن
- اضطراب بیش از حد
- احساسات منفی دربارهٔ خود و دیگران
به بیان دیگر، افکار پارانویایی ما ناشی از حوادثی نیستند که برای ما اتفاق می‌افتند. بلکه نوع احساسی که به خود، دیگران و جهان پیرامون‌مان داریم، باعث می‌شود تا نگاهی پارانویایی به حوادث زندگی و دیگران داشته باشیم.
کاربر ۲۰۲۵۹۰۱
