بریده‌هایی از کتاب فقط عشق

عشق، رابطه‌ها را به عنوان فرصت‌هایی برای یادگیری و نیز انگیزه‌هایی برای رشد شخصیت ما می‌بیند. عشق، به ما یاری می‌رساند تا به جای آن که رابطه‌ها را هراس‌آور و خطرناک ببینیم، آن‌ها را فرصتی برای نثار کردن عشق و بهره‌مند شدن از آن بدانیم و بیاموزیم که از طریق این روابط می‌توانیم حضور خدا را در دیگران احساس کنیم و به این ترتیب تقدس خود را به یاد آوریم. عشق، دستخوش تغییر نمی‌شود، هیچ سؤالی نمی‌پرسد و هیچ قضاوتی نمی‌کند. عشق، پیوسته ملایم و مهربان است، همواره شکفته می‌شود، گسترش می‌یابد و از همهٔ محدودیت‌ها فراتر می‌رود. وقتی که نظام باور عشق را به جای ترس انتخاب می‌کنیم، یک بار دیگر درمی‌یابیم که شادی، جوهر و حالت طبیعی وجود ماست.

نفس می‌گوید هرگز رنجش‌های گذشته را رها نکنیم، زیرا پیوسته باید به یاد بسپاریم که رابطه با دیگران تا چه اندازه می‌تواند خطرناک باشد. نفس، ما را وامی‌دارد که باور کنیم بدون ترس نمی‌دانیم چگونه از خود محافظت کنیم و بنا بر این نخواهیم دانست چگونه ایمن باشیم.

هر گاه که به منظور دست‌یابی به شادی برای رویدادها، اعمال دیگران و یا آن چه باید به تصرف درآوریم شرایط، انتظارات و ملزومات خاصی تعیین کنیم، وابستگی به وجود می‌آوریم.

تا وقتی که افکار تهاجمی خود را به دنیا فرافکنی می‌کنیم، در برابر تهاجم آسیب‌پذیر خواهیم بود.

زمانی که توجه خود را به جای عیب‌جویی بر عشق‌یابی متمرکز کنیم و در برابر وسوسهٔ سرزنش دیگران و خودمان به دلیل مشکلاتی که تجربه می‌کنیم مقاومت نماییم، می‌توانیم در زندگی روابطی آمیخته با عشق به وجود آوریم.

کسی که از خویشتن ارزیابی درستی دارد و بی قید و شرط عشق می‌ورزد، به زندگی کردن در موقعیتی که از او سوءاستفاده می‌شود ادامه نمی‌دهد.

نفس، ترس را می‌شناسد اما عشق را درک نمی‌کند و قادر نیست آن را تجربه و احساس کند. صورتی که نفس برای عشق قایل است، پیوسته مشروط و همیشه یک توهم می‌باشد. موضوع مورد علاقهٔ نفس «من به تو عشق می‌ورزم، به شرطی که...» و تأکید آن بر «اگر» و «به شرطی که» است. از طریق نفس ممکن است هزاران اگر و شرط برای عشق خود قایل شویم.

. ما با کلام یا در سکوت، این پیام را به یکدیگر ارسال می‌کنیم: «من فقط تا زمانی تو را دوست خواهم داشت که آن چه را می‌خواهم، به من بدهی.» و این پیام، بنیان توهمی‌ست که آن را «عشق مشروط» می‌نامیم.

اگر در برخورد با هر کس او را به عنوان استادی جدید ببینیم که به ما کمک می‌کند تا معنای بخشایش را بیاموزیم، شکیبایی بی‌کران را درک خواهیم کرد.