بریده‌هایی از کتاب فرستنده؛ زویی واشینگتن

«اگه راست می‌گی، پس چرا اجازه دادی که اون پسرها اون حرف‌ها رو درباره‌م بزنن؟»

‘وقتی یه نفر به شما نشون می‌ده که کیه، باورش کنین.’

همیشه امید هست. اما معنی‌ش این نیست که برای ایجاد تغییر کافیه.

‘وقتی یه نفر به شما نشون می‌ده که کیه، باورش کنین.’ این جمله معمولاً برمی‌گرده به زمانی که بقیه اون روی بدشون رو بهت نشون می‌دن، اما من فکر می‌کنم دربارهٔ زمانی هم که مردم خوبی‌هاشون رو نشون می‌دن، صدق کنه.

«طوری پای‌کوبی کن که انگار کسی تو را تماشا نمی‌کند.»

کلاس چهارم که بودم، دختری بهم گفت توی تولدش دعوت نیستم، چون مامان و بابایش گفته‌اند که سیاه‌پوست‌ها دزدی می‌کنند.

‘وقتی یه نفر به شما نشون می‌ده که کیه، باورش کنین.’

اما نامه‌های مارکوس باعث شده بودند بفهمم همیشه بخشی از وجودم خالی بوده، مثل تکه‌ای از قلبم.

مردم کاملاً سیاه... یا... کاملاً سفید نیستن. بعضی وقت‌ها آدم‌های خوب کار بد می‌کنن و آدم‌های بد کار خوب.»

وقتی ناراحت یا تنها هستی، باید طاقت بیاوری و اگر طاقت بیاوری، همه‌چیز درست می‌شود. خودم هنوز نمی‌دانستم چطور باید طاقت بیاورم، اما پیامش را دوست داشتم، اینکه همه‌چیز درنهایت بهتر می‌شود.

«طوری پای‌کوبی کن که انگار کسی تو را تماشا نمی‌کند.»

رفت و من با دقت نامه را تا کردم و توی پاکتش گذاشتم. کشوی میزتحریرم را باز کردم، دفتر ریاضی کلاس ششم را بیرون آوردم و پاکت را همین‌طوری بین دوتا از برگه‌هایش قایم کردم. همان شب، بعد از شام، رفتم توی اتاقم، در را بستم و نامهٔ مارکوس را دوباره خواندم. می‌دانستم با خودم قرار گذاشته‌ام فقط یک بار جواب نامه‌اش را بدهم، اما هنوز هم سؤال‌های زیادی داشتم تا از او بپرسم.

مامان گفت: «می‌دونم دلش برات تنگ شده.» دلتنگم بود؟ به نظر می‌رسید بدون من حالش خوب باشد. مامان گفت: «می‌دونی چیه؟ این اخلاقت به من رفته. گذشت، برای من هم کار سختیه، اما بهش یه‌جور دیگه فکر کن. این تویی که داری توی وجودت درد رو نگه می‌داری. دردی که تو می‌کشی، بیشتر از درد تروِره. اگر اون رو ببخشی بهت کمک می‌کنه تا از این رنج خلاص بشی و دوباره با دوستت آشتی کنی. یه بازی بُردبُرد.»