بریده‌هایی از کتاب دفترچه پیدا شده حوالی خیابان انقلاب

زن‌ها به طرز عجیبی قادرند به شکلی حرف بزنند که همهٔ آرایه‌های ادبی را در خود داشته باشد. استعاره و کنایه و ایهام را جوری می‌چپانند توی یک جمله که خود حضرت سعدی هم نمی‌توانست.

عذاب حرف نزدن از همان کودکی با من بود. کلمه‌ها جمع می‌شد توی دهانم، اما مدام قورتش می‌دادم.

یا بارها به خود بگویم که انسان حیوانی اجتماعی است

هرکسی که وسط پاهاش یه چیزی داشته باشه می‌تونه عاشق بشه.

«بگو ببینم چرا آدم‌ها ان‌قدر برای عشق ارزش قائلن؟ عشق تا حالا کسی رو از مرگ نجات داده؟ نه. ولی پزشکی نجات داده.

گفت: «یعنی می‌گی بهشت عشقه؟» «منظورم پیوستگی نهفته توی شادمانی و عشقه. این توشون مشترکه. و البته فکر می‌کنم بهشت واقعاً خود عشقه. نه چیز دیگه‌ای.»

ما دهه شصتی‌های بیچاره. ما خردسالان همیشه در حال تربیت. یک مشت این کار را بکن و آن کار را نکن ریختند توی سر و صورت کودکی‌مان که هیچ وقت هیچ کدام‌شان درست نبودند.

و من تک و تنها با همهٔ آنانی که رفته‌اند، احاطه شده‌ام.

یه عمر توی کله‌مون کردن که مردی باید این‌جوری باشی، زنی باید اون‌جوری باشی، در صورتی که خودشون هم به مرد و زن بودن با معیارهای خودشون احترام نذاشتن. گه بگیرن این تعریف‌های الکی‌شون رو از آدم‌ها.

این ویژگی عجیب هم‌نسل‌های من است. رنجورهای دههٔ شصتی که باید همهٔ خاطرات‌شان را با خود حمل کنند، به آن افتخار کنند و در آخر با همراهی‌اش بمیرند.

ما دهه شصتی‌های بیچاره. ما خردسالان همیشه در حال تربیت. یک مشت این کار را بکن و آن کار را نکن ریختند توی سر و صورت کودکی‌مان که هیچ وقت هیچ کدام‌شان درست نبودند. ما اولین نسخهٔ آزمایشی پدر و مادرها بعد از بحران‌شان بودیم که باید تمام کارهایی را که دوست داشتند و دوست نداشتند از بر می‌شدیم. باید آداب معاشرتی را می‌دانستیم که هیچ وقت خودشان کسب نکردند.