بریده‌هایی از کتاب گنجینه آسمانی

هیچ راهی برای آن‌که از آینده باخبر شویم و بدانیم که چه در انتظار ماست وجود ندارد. پس ای نفس، بر خدا توکل کن و صبر داشته باش! همه چیز از جانب اوست که می‌رسد و این‌چنین، هر چه باشد، نعمت است.

اگر سلاح مؤمن در جهاد اصغر تیغ دودم است و تیر و تفنگ، سلاح او در جهاد اکبر اشک و آه و ناله به درگاه خداست. و اگر راستش را بخواهی، آن قدرتی که پشت شیطان را می‌شکند و آمریکا را از ذِروۀ دروغین قدرت به زیر می‌کشد این گریه‌هاست.

مگر نشنیده‌ای که آن اسدالله الغالب، آن حیدر کرّارِ صحنه‌های جهاد که چون فریاد به تکبیر برمی‌داشت و تیغ بر می‌کشید، عرش از تکبیر و تهلیل ملائک پُر می‌شد و رعد بر سپاه دشمن می‌غرید و دروازۀ خیبر فرو می‌افتاد، او نیز شب که می‌شد... چه بگویم؟ از چاه‌های اطراف کوفه بپرس که هنوز طنین گریه‌ها و ناله‌های او را به خاطر دارند.

بعضی از بچه‌ها گوشۀ خلوتی یافته‌اند و گذشتۀ خویش را با وسواسِ یک قاضی می‌کاوند و سراپای زندگی خویش را محاسبه می‌کنند و وصیت‌نامه می‌نویسند. حق‌الله را خدا می‌بخشد، اما وای از حق‌الناس! و تو به‌ناگاه دلت پایین می‌ریزد: آیا وصیت‌نامه‌ات را تنظیم کرده‌ای؟

امروز در جبهه‌های کربلایی غرب و جنوب کشور ماست که زمینۀ آزادی قدس و برپایی دولت جهانی عدل فراهم می‌گردد. راه قدس از کربلا می‌گذرد و راه کربلا را تنها دلباختگان می‌شناسند.

بسیجی عاشق کربلاست، و کربلا را تو مپندار که شهری است در میان شهرها و نامی است در میان نام‌ها. نه، کربلا حرم حق است و هیچ‌کس را جز یاران امام حسین (ع) راهی به سوی حقیقت نیست. کربلا، ما را نیز در خیل کربلاییان بپذیر. ما می‌آییم تا بر خاک تو بوسه زنیم و آن‌گاه روانۀ دیار قدس شویم.

وای بر آن‌کس که در صحرای محشر سر از خاک بر دارد و نشانه‌ای از معرکۀ جهاد در بدن نداشته باشد!

چند قدم آن طرف‌تر چادری است که در آن‌جا گروهان‌ها پیش از رفتن به خط توجیه می‌شوند. آیا شما با دیدن فرماندهان جوان سپاه اسلام به یاد اسامۀ بن زید نمی‌افتید؟ این‌ها خود لحظه به لحظه تاریخ انبیا و حماسه‌های زیبای صدر اسلام را تجربه و تکرار می‌کنند و منتظر نمی‌مانند تا تاریخ از میان اوراق کهنۀ تقویم‌ها با آنان سخن بگوید. ای کاش عاشورا سپری نشده بود!

دریا دلِ مطمئنِ این بچه‌هاست و ستاره‌ها نور از ایمان این بچه مسجدی‌ها می‌گیرند، همان‌ها که در جواب تو می‌گویند: «ما خط را نشکستیم، خدا شکست.» و همۀ اسرار در همین کلام نهفته است.

اگر مقصد پرواز است، قفس ویران بهتر. پرستویی که مقصد را در کوچ می‌یابد از ویرانی لانه‌اش نمی‌هراسد...

شیطان حکومت خویش را بر ضعف‌ها و ترس‌ها و عادات ما بنا کرده است، و اگر تو نترسی و از عادات مذموم خویش دست برداری و ضعف خویش را با کمال خلیفۀاللهی جبران کنی، دیگر شیاطین را بر تو تسلطی نیست

ببین که عصر جاهلیت ثانی چگونه در هم فرو می‌ریزد، و ببین که چه کسانی راه تاریخ را به سوی نور می‌گشایند. بچه‌های محلۀ تو و من، همان‌ها که این‌جا و آن‌جا، در مدرسه و بازار و مسجد و نماز جمعه می‌بینی، با همان سادگی و صفایی که در دعای توسل اشک می‌ریزند، تکبیرگویان به قلب سپاه دشمن می‌زنند و مکر شیاطین را یک‌سره بر باد می‌دهند.

شاید برای آنها که هنوز نمی‌خواهند حقیقت را باور کنند بین فقه و اصول و جبهه‌های جنگ تناسبی نباشد، اما برای ما که علما و فقها را ورثۀ انبیا می‌دانیم حقیقت مسلم این است که فتح ما در جبهه‌های نبرد، در همین کلاس‌های فقه و اصول است که پایه‌ریزی می‌گردد. ما برای اسلام می‌جنگیم و درخت تنومند اسلام ریشه در خاک فقه و اصول دارد و از خون عُشاق آبیاری می‌شود. پیمان علم، پیمانی کربلایی است و آن که این پیمان را با خدا بست، در مدرسه درس فقه می‌خوانَد و در جبهه درس عشق، و قربتاً الی‌الله بر سر این هر دو درس با وضو وارد می‌شود و این هر دو را جبهۀ مبارزه با کفر و شرک می‌داند، و می‌داند که این راه، راه شهادت است.

شهادت قلبی است که خون حیات را در شریان‌های سپاه حق می‌دواند و آن را زنده می‌دارد. اگر شهید نباشد، خورشید طلوع نمی‌کند و زمستان سپری نمی‌شود. اگر شهید نباشد، چشمه‌های اشک می‌خشکد، قلب‌ها سنگ می‌شود و دیگر نمی‌شکند، و سرنوشت انسان به شب تاریک شقاوت و زمستان سرد قساوت انتها می‌گیرد و امید صبح و انتظار بهار، در سراب یأس گم می‌شود. اگر شهید نباشد، یاد خورشید حق در غروب غرب فراموش می‌گردد و شیطان، جاودانه کُرۀ زمین را تسخیر می‌کند.

شیطان حکومت خویش را بر ضعف‌ها و ترس‌ها و عادات ما بنا کرده است، و اگر تو نترسی و از عادات مذموم خویش دست برداری و ضعف خویش را با کمال خلیفۀاللهی جبران کنی، دیگر شیاطین را بر تو تسلطی نیست.