بریده‌هایی از کتاب فرومایگان

ثروتمند اونی نیست که بیشترین را داره؛ بلکه اونیه که کمترین نیاز را داره.

خوب به این مسئله پی بردم که خوب و بد بودن انسان‌ها ببیشتر به شخصیت درونی آنها مربوطه تا به دین و مسلکشان.

سکوت کردن و جواب توهین و تحقیر را ندادن تا یک حد نشانهٔ شخصیت هر آدمیه. بیشتر از حد یعنی حماقت.

خدا را شکر می‌کنم برای اینکه می‌فهمم روزگار چطور می‌گذره. این رضایت از زندگی و اوقاتم را مدیون و مرهون همون آدم اذیت‌کنی هستم که روح و روانم را با سختگیری‌هاش به صلابه کشیده بود. حالا توی زندگی تو هم همینطوره. چهار صباح دیگه که آدم خودت شدی می‌فهمی چنین فردی از تو چه انسان قدردان و رضایتمندی ساخته.

هر وقت یک آدم بدقلق داخل زندگی ام آمد؛ بعد از رفتنش بینشم به زندگی عوض شد. آمدن و رفتنش باعث شد بهتر از عمرم بهره بگیرم. وجود چنین انسان‌هایی در زندگی بعدها سبب می‌شه که قدر لحظه‌لحظهٔ عمر را بهتر دونست.

عشق بازی با کتاب، دنیای تنهایی‌ام را تا حدود زیادی پُر می‌کند.

حساب دل از فکر و منطق جداست.

وقتی آدمیزاد عزیزی را از دست میده، درست مثل یک دندان کشیده شده، هیچ چیز دیگری جای خالی آنرا تا ابد برایش پُر نمی‌کنه.

اگر انسانی با تمایل و بینش درونی نخواهد متحول شود، کائنات با درد و رنج او را وادار به رشد خواهد کرد.

ثروت و مادیات کمک حال خوبی برای آسایش انسان است و همیشه هم بر این عقیده‌ام که کمبودها، بستر را برای رفتارهایی از روی فرومایگی مهیا می‌کنند.

خود من! اگر هیزی همسایه‌ام را نبینم، چگونه می‌توانم برای کلاه گذاشتن بر سر مردم در کاسبی خود را توجیه کرده‌باشم؟ باید همیشه دنبال معایب یکی راه بیفتم و روی آن ذره‌بین بگذارم تا درد فرومایگی را در خود حس نکنم.

می‌دانست که مردن او را محو خواهد کرد. از مردن بیشتر از تمام آدم‌ها می‌ترسید. چون کسی را نداشت.

عبارت معروف هدایت را قبل از عزیمتش از این دنیا عیناً نوشته بود: دیدار به قیامت. ما هم رفتیم و دل شما را شکستیم. همین! خنده‌ام گرفت. جالب بود. چطور به ذهن خودم نرسیده بود که از این عبارت معروف در اتمام ارتباطاتم با دیگران بهره برده‌باشم.

موقع این است که دیگران را ترک کنم. نه به این خاطر که صوفی یا منزوی هستم. یا اهل غرور و نخوت. خیر! تنها می‌خواهم برای پیدا کردن راهی برای گریز از فرومایگی و آدمیت تنها باشم. فقط نمی‌دانم سایه‌ام را چکار کنم که هر کجا می‌روم با من است

حال که حتی زمزمهٔ آهنگ هم برای رفع آن شرایط میسر نبود، باید به افکار مغشوش و درهم و خاطراتم پناه می‌بردم. باید چشم بر هم گذاشته و طبق عادتی که همیشه هنگام خواب دارم خاطرات عمر رفته را زیر و رو می‌کردم

موقع این است که دیگران را ترک کنم. نه به این خاطر که صوفی یا منزوی هستم. یا اهل غرور و نخوت. خیر! تنها می‌خواهم برای پیدا کردن راهی برای گریز از فرومایگی و آدمیت تنها باشم. فقط نمی‌دانم سایه‌ام را چکار کنم که هر کجا می‌روم با من است.

از امروز برای درک بیشتر معنویات، پیام‌گیرهای ذهنت را باز کن. مثل چرخاندن موج رادیو بچرخ و بگرد و هر آنچه که می‌تواند ترا در رشد معنوی کمک کند را از هرجایی دریافت کن. حالا می‌خواهد صحبت‌های عامیانهٔ یک پیرزن و پیرمرد در تاکسی یا صف نانوایی باشد یا تیتر و مطالب روزنامه‌ها یا حتی زیرنویس اخبار تلویزیون. وقتی دنبال پیام باشی از هر جایی امکان دریافتش هست. من اعتقاد کامل دارم که کائنات پاسخ بسیاری از پرسش‌های ما را به طور روزانه در اختیارمان می‌گذارد. منتها به دلیل خواب بودن روح و غرق و اسیر دنیای مادی و پُرمشغله شدن، چشم و گوش دلمان بسته شده و از درک حقایق معنوی عاجز می‌مانیم. نتیجهٔ آن هم تولید انبوهی از گفتار و رفتارهای ناهنجاری می‌شود که به مبحث اصلی ما که همان فرومایگی است ختم می‌شود.

-انسان‌ها در لحن گفتار خود دقت می‌کنند. مبادا آنچه در فکر دارند را بر زبان بیاورند. مبادا هر حرفی را هر جایی زده باشند. مبادا با لحنی که در خانه صحبت می‌کنند در محل کار به گفتگو بنشینند. یا مبادا الفاظی را که در رفاقت اعمال می‌کنند در محیط‌های رسمی نیز به کار برده باشند. این مراقبت بر اعمال و گفتار خوب است؛ اما منی که دائم مراقب گفتار هستم و رفتارم را با محیط اطرافم تطبیق می‌دهم چرا هیچ قدرت و کنترلی بر روی افکارم ندارم؟

نمی‌دانم چرا اینقدر زیستن در سایه را دوست دارم. همیشه تعریف آقای مینوی از زندگی و گمنامی را که می‌خوانم لذت می‌برم. دوست دارم مثل تعریفی که ایشان از فاصله گرفتن از شهرت بیان کرده‌اند، دور از هیاهو زندگی کنم.

هر کاری که انسان می‌کند مثل آواز خواندن، ساز زدن، نوشتن، مطالعه، طراحی، هنر، ورزش، همه و همه به آرام شدن و همین بیدار شدن روح که می‌گویید کمک می‌کنه. اما تا وقتی که آنرا عرضه نکنید و شناخته نشوید که مفت نمی‌ارزه.