بریده‌هایی از کتاب وسعت یا عمق؟

مطالعه‌ای که روی ورزشکاران ورزش‌های انفرادی انجام‌شده بود هم «تخصص دیرهنگام» را «کلید موفقیت» دانست. پژوهش دیگری نیز با چنین عنوانی انجام شده است: «موفقیت در ورزش‌های تیمی: شروع دیرتر، تقویت توانمندی‌ها، و مصمم‌بودن». وقتی درباره این مطالعات شروع به نوشتن کردم، عده‌ای دست به انتقادهای حساب‌شده زدند و عده‌ای نیز ماجرا را به‌کلی تکذیب کردند. هواداران رشته‌های ورزشی غالباً می‌گفتند «شاید در ورزش‌های دیگر این‌طور باشد، اما درباره ورزش ما صدق نمی‌کند». بزرگ‌ترین تکذیب‌کننده جامعه محبوب‌ترین ورزش جهان یعنی فوتبال بود. چندی بعد در اواخر سال ۲۰۱۴، درست سر بزنگاه، گروهی از دانشمندان آلمانی پژوهشی را منتشر کردند که نشان می‌داد اعضای تیم ملی‌شان، که به‌تازگی قهرمان جام‌جهانی شده بود، عمدتاً ورزشکارانی بودند که شروعی دیرهنگام داشتند و تا پیش از ۲۲ سالگی، یا بیشتر، فوتبال حرفه‌ای را در سطح بازیکنان تازه‌کار لیگ دنبال می‌کردند. آن‌ها بیشترِ دوران کودکی و نوجوانی خود را به بازی در فوتبال غیرحرفه‌ای و سایر ورزش‌ها سپری کرده بودند.

هرچه جزئیات بیشتری درباره یک موضوع در اختیار فرد قرار بگیرد، قضاوت او افراطی‌تر می‌شود.

به قول داگ آلتمنِ آمارشناس، «همه آن‌قدر غرق‌در تحقیق‌کردن هستند که وقت ندارند کمی درنگ کنند و به شیوه تحقیق خود بیندیشند».

گرایش به متخصص‌شدن از این هم فراتر می‌رود. نه‌تنها فرد را مبتلا می‌کند، بلکه کل سیستم را تحت تأثیر قرار می‌دهد، چراکه هر گروه از متخصصان تنها بخش کوچکی از یک پازل بزرگ را می‌بینند.

خودتان را با دیروز خود مقایسه کنید، نه با جوان‌ترهایی که با شما فرق دارند.

از بخت خوب، در دوران کارشناسی یک استاد شیمی داشتم که تجسمی‌از ایدئال فلین بود. در هر آزمون، لابه‌لای پرسش‌های معمول شیمی، یک همچین چیزی پیدا می‌شد: «چه تعداد کوک‌کننده پیانو در شهر نیویورک وجود دارد؟». دانشجویان باید با ارائه استدلال برآورد می‌کردند و می‌کوشیدند تعداد درست را به دست آورند. استاد توضیح می‌داد که این نوع پرسش‌ها «مسئله‌های فِرمی» بودند چون انریکو فرمی، که نخستین رآکتور هسته‌ای را زیر زمین فوتبال دانشگاه شیکاگو ابداع کرد، در مواجهه با مسائل دائماً از برآوردهای تقریبی کمک می‌گرفت. مهم‌ترین درسی که می‌شد گرفت این بود که، در حل مسائل، روش تفکر اهمیت بیشتری نسبت به داشتن دانش قبلی درباره جزئیات سؤال دارد.

پیشرفتی که فوراً به چشم بیاید غریزه ما را به انجام بیشتر همان کار وادار می‌کند. اما، درست مثل پزشک حصبه معروف، بازخوردها به ما درس غلط می‌دهند. یادگیری عمیق یعنی یادگیری آهسته. این فرهنگ جلوزدن و شروع زودهنگام گرچه قصد خدمت به افراد را دارد، اما باعث ناکامی آن‌ها می‌شود.

تأثیرگذارترین رهبران و سازمان‌ها دارای وسعت‌بودند؛ (۲۱) و عملاً رویکردهایی ضدونقیض داشتند. آن‌ها می‌توانستند هم‌زمان هم سخت‌گیر باشند هم حمایتگر، هم قاعده‌مند و هم ریسک‌پذیر، و حتی هم سلسله‌مراتبی باشند و هم فردگرا

تجربه اعتمادبه‌نفس را افزایش می‌دهد نه مهارت را.

سچینی گفت «همان اول کار مادرتان یک کتاب به شما نداد بگوید ‘این اسم است، این ضمیر است و این یکی مصدر’. اول حرف‌زدن را یاد گرفتید، بعد دستور زبان را».