بریده‌هایی از کتاب همه آنان از خدایان بودند (لوح اول، رستگاری)

افسار پول و قدرت به دور گردن بسیاری از آدم‌ها بسته شد

«عاقل کسی است که فکر کند و بپرسد. تایید اکثریت برای یک موضوع دلیل بر درست بودن آن موضوع نیست.... انسان از ناشناخته‌ها می‌ترسد. ترجیح می‌دهد در نادانی خود بماند تا این که به سوی ترسش برود... کار بزرگ، هدف بزرگ می‌خواد.

نشانه‌های عوض شدن دنیا، کامل آشکار هستند. دنیا تغییر می‌کند، ولی نمی‌دانم چه تغییری. همه به فکر خود هستند.»

الان اگر نتوانیم از آن چیزی که داریم مواظبت کنیم، مطمئن باشد در آینده نخواهیم توانست آن را پس بگیریم.

«هر کس خوبی‌های خود را دارد. نمی‌شود گفت که کسی خوب مطلق است. همه عیب هم دارند. عاقل کسی است که عیب‌ها را بیشتر از خوبی‌ها ببیند. آدم‌های احمق برعکس هستند.

«باورشان نکن. تا تو به چیزی بها ندهی، آن وجود نخواهد داشت.»

«برای نابود شدن یک تمدن دلایل زیادی است، اما برای تمدن‌هایی که یک‌دفعه با هم محو شده‌اند دلیلی نیافته‌ام؛ هیچ‌کس هم نمی‌داند. گذشته خیلی گنگ است. مشکل بزرگ‌تر این است که هیچ کدام از خاک‌هایی که الان وجود دارند، قبل از دو هزار و پانصد سال قبل هیچ تاریخی برای آن‌ها ثبت نیست. اصلا نمی‌دانیم که قبلا چگونه زندگی می‌کردند؟ چه کارها انجام داده‌اند؟ انگار قسمت بزرگی از گذشته تمام انسان‌ها گم شده است.

«این همه خون برای چه؟ این دشمنی برای چه؟»

هم‌نوعان خودت را به کشتن داده‌ای، آن هم هزاران نفر. به نظرت این مرده‌ها چی می‌گویند؟ بی‌سرپرست‌ها چی می‌گویند؟ برای چه؟ مگر گرسنه‌اید؟ مگر از شما دزدی کرده‌اند؟ مگر شما را کشته‌اند؟ این رسم انسانیت است؟ چرا؟ آن هم کشتنی کورکورانه؟ فقط آن هم با یک حرف بدون دلیل؟»

بگو ببینم آن چه که تو را به بیرون از خاکت کشیده و باعث شده است که عده زیادی از مردمت را به کشتن بدهی آیا ارزشش را داشت؟ آیا به آن چیزی که می‌خواستی رسیدی؟»

«بگذار آن احمق‌ها هر طور که می‌خواهند فکر کنند. احمق‌ها احمق هستند دیگر. باید آن‌طور که دوست داری باور داشته باشی، نه این که بخواهند باورهای ناچیزشان را به زور به تو بدهند.»