نظرات کاربران درباره کتاب صوتی شیفتگان مرگ

هر بخش کتاب صحبت با یکی از اهالی شوروی سابق است که یا از خودکشی جان به در بردند و یا از عزیزی که بر اثر خودکشی جانباخت، می گوید. راستش کتاب دیگری از این نویسنده نشان کرده بودم و این کتاب را به اشتباه انتخاب کردم. با توجه به موضوع کتاب تا میانه های کتاب از انتخابش مطمئن نبودم و حتی پشیمان شده بودم. چرا که تحمل این همه درد و تلخی سخت بود، اما داستان ها بسیار جذاب بود و تا حد زیادی آشنا. خلاصه نتوانستم از شنیدنش دست بکشم. شی شدن انسان بسیار آزار دهنده بود اما با این وجود فکر میکنم، با ذهنیات مردم روسیه بیشتر آشنا شدم. یکی از داستانها از این می گفت که برای مردم روسیه مرگ خیلی آشناست و به گمانم درست میگفت. برایم جالب بود که با وجود اینکه مذهب از زندگی آنها حذف شده بود، رگه های پررنگی از مذهب و حتی خرافات در تفکرشان دیده میشد گویندگی خوب بود و از اواسط کتاب بهتر شد.

چون خیلی تلخه، مطمئن نیستم به درد همه کس بخوره ولی کتاب خاصی هست

مثل بقیه کتابهای نویسنده تامل برانگیز و البته غمگین.داستان افرادی که پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی دست به خودکشی زده‌اند.شرح مجذوبیتشان در دوران اتحاد و رها شدگی شان پس از فرو پاشی.

یکی از بهترین مجموعه داستان هایی که خوندم ولی به شدت تلخ. واقعا می تونم بگم اگر تو شرایط روحی خوبی نیستید فعلا سراغش نرید ولی کتابیه که ارزش خوندن داره... درمورد آدم‌هاییه که به نوعی با مرگ مواجه بودند به واسطه‌ی خودشون یا اطرافیانشون.... برخی داستان هاش خیلی خیلی غم انگیز و ناراحت کننده بودند. همه ی این افراد از اوضاع سیاسی روسیه در زمان لنین و استالین در رنج بودند و ضربه خوردند. نویسنده سعی بر این داشته که آثار مخربی که حکومت شوروی بر روح و روان انسان‌ها داشته را بررسی کنه، هم خودشون هم خانواده و حتی فرزندان و دوستانشون ...اگر به تاریخ شوروی سابق و نظام‌های کمونیستی علاقه‌مندید این کتاب رو بخونید.

کتاب بسیار کسل کننده ای بود.

خیلی تلخ و ناراحت کننده بود 😪

کتابی

تلخ، واقعی و افسرده کننده وقتی از یه اعتقاد یا یه شئ که ساخته تفکرات یه انسان مثل خودمون و یا حتی از یه فرد دیگه برای خودمون بت بسازیم، بپرستیدمش، مثل یه مفهوم مقدس بهش نگاه کنیم، ارزشی بهش بدیم که فاقدشه، بدون هیچ نقص و زشتی صفت عالی رو براش متصور بشیم، امّا لحظه‌ای که متوجه خلل و فرج‌ش میشیم، در مرحله اول با تمام قوا منکرش میشیم، شده ثروت، آبرو حتی عزیزامون رو فدا میکنیم، با این ذهنیت که هدف بزرگه و ذهن محدود قادر به درکش نیست، تا آرامش ذهنی و تعادل زندگی حقیرمون حفظ بشه و درنهایت بجایی میرسیم که مجبوریم حقیقت رو کنار بذاریم و با واقعیتِ تلخ روبرو بشیم، نتیجه‌ش چی ازمون باقی مونده جز باتلاقی از پوچی، جز سردگمی، جز شک کردن به تک تک ازای اطراف‌مون در باقی زندگی که معلوم نیس تا کِی بتونیم ادامه بدیم؟